உசூல் (இஸ்லாமிய சட்ட அடிப்படைகள்) மரபு மீதான நவீனத்துவ விமர்சனத்தின் அத்துமீறல்.

(வழிமுறையைத் தகர்த்தல் மற்றும் நோக்கங்களைத் திரித்தல்)

முன்னோர்களான சலப் அறிஞர்களால் கட்டமைக்கப்பட்ட 'உசூலுல் பிக்ஹ்' (இஸ்லாமிய சட்டவியல் அடிப்படைகள்) எனும் கலை, இஸ்லாமிய நாகரிகத்தின் மிகச்சிறந்த அறிவுசார் கண்டுபிடிப்பாகக் கருதப்படுகிறது. இது வெறும் இறுக்கமான விதிகள் மட்டுமல்ல; மாறாக இது "இஸ்லாத்தின் அரண்" மற்றும் தவறான வியாக்கியானங்களின் குழப்பத்திலிருந்து வஹி (இறைச்செய்தி) யைப் பாதுகாக்கும் "அறிவுசார் பாதுகாப்பு ஒழுங்கு" ஆகும்.

தற்கால சூழலில், இந்த மரபின் மீது எதிர்மறையான விமர்சனக் கணைகளைத் தொடுக்கும் ஒரு நவீனத்துவ நீரோட்டம் தோன்றியுள்ளது. இதன் நோக்கம் ஆக்கப்பூர்வமான சீர்திருத்தமோ அல்லது முறையான புதுப்பித்தலோ அல்ல; மாறாக, சிந்தனையை தவறுகளிலிருந்து பாதுகாக்கும் இந்த அறிவுசார் வழிமுறையை சிதைப்பதே ஆகும். இதன் மூலம் ஷரீஆவின் நோக்கங்களுக்கு முரணான செயல்திட்டங்களுக்கு (Agendas) சேவை செய்யும் வகையில், திறந்த மற்றும் கட்டுப்பாடற்ற வாசிப்புகளுக்கு வஹியை ஆட்படுத்துவதே இவர்களின் குறியாகும்.

இக்கட்டுரை அத்தகைய போக்கின் ஆபத்தையும், நவீன மன இச்சைகளுக்கோ அல்லது மேற்கத்திய தாக்கங்களுக்கோ ஏற்ப இஸ்லாமிய மூல நூல்களை வளைக்க அது எவ்வாறு செயல்படுகிறது என்பதையும் ஆராய்கிறது.

1. உசூல் கலையின் அந்தஸ்து: பாரம்பரியத்தின் அசைக்க முடியாத கோட்டை.

நவீனத்துவ விமர்சனத்திற்குள் நுழைவதற்கு முன், அவர்கள் எதைத் தாக்குகிறார்கள் என்பதைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். இமாம் ஷாபிஈ (ரஹ்) போன்ற முன்னோர்களும், அவர்களைப் பின்தொடர்ந்தவர்களும் அரபு மொழியையும், நபித்தோழர்கள் வஹியுடன் கையாண்ட முறைகளையும் ஆழமாக ஆய்வு செய்து, 'உசூலுல் பிக்ஹ்' விதிகளை வகுத்தனர். இது சட்டங்களை உய்த்துணரும் (இஸ்திம்பாத்) செயல்முறைக்கு ஒரு புறவயமான (Objective) அளவுகோலாக அமைந்தது.

√ உசூல் கலையின் பணி: இதுவே வார்த்தைகளின் உள்ளர்த்தங்களை (பொதுவானது - குறிப்பானது, அறுதியானது - கட்டுப்படுத்தப்பட்டது, ஏவல் - விலக்கல்) தீர்மானிக்கிறது. மேலும், இது 'கத்ஈ' (அறுதியானது) மற்றும் 'ழன்னி' (ஊகத்திற்குரியது) ஆகியவற்றுக்கு இடையேயான வேறுபாட்டைத் தெளிவுபடுத்துகிறது.

√ முன்னோர்களின் முயற்சியின் மதிப்பு: அவர்களின் முயற்சிகள் எளிதாக மாற்றீடு செய்யக்கூடிய வெறும் "கருத்துக்கள்" அல்ல; மாறாக, வஹியை அவற்றின் அசல் மொழி மற்றும் சட்ட சூழலில் எவ்வாறு செயல்பட்டன என்பதன் துல்லியமான விவரிப்பாகும்.

2. எதிர்மறை நவீனத்துவ விமர்சனத்தின் சிக்கல்:

நவீனத்துவவாதிகள் உசூல் மரபின் மீதான தங்கள் விமர்சனத்தை இஸ்லாமியக் கட்டமைப்பிற்குள்ளிருந்து முன்வைக்காமல், மேற்கத்திய தத்துவார்த்த அடிப்படைகளிலிருந்து (Hermeneutics - விளக்கவியல், Deconstructionism - தகர்ப்பாய்வு மற்றும் Historicism - வரலாற்று வாதம் போன்றவை) முன்வைக்கின்றனர். இந்த விமர்சனத்தின் ஆபத்து பின்வருமாறு:

√ "வஹியை" வீழ்த்துவதற்காக "வழிமுறையின்" அசல் தன்மையை நீக்குதல்

குர்ஆன் அல்லது நபிமொழி நூல்களை நேரடியாகத் தாக்குவது சமூகத்தில் அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தும் என்பதை நவீனத்துவவாதிகள் அறிவர். எனவே, அவர்கள் ஒரு மறைமுக உத்தியைக் கையாள்கின்றனர்: "வஹியை வீழ்த்துவதற்காக வழிமுறையை (உசூலுல் பிக்ஹ்) தகர்த்தல்".

உசூல் கலை என்பது முன்னோர்களின் புரிதலையும், அவர்களின் காலக்கட்டத்தின் வரையறுக்கப்பட்ட பார்வையையும் பிரதிபலிக்கும் ஒரு "மனித வரலாற்று உற்பத்தி" என்றும், எனவே அதை ஓரங்கட்ட வேண்டும் என்றும் அவர்கள் வாதிடுகின்றனர். இந்த கட்டுப்பாட்டு விதிகள் (உசூல்) வீழ்ந்துவிட்டால், வஹி எந்தவொரு கட்டுப்பாடும் இன்றி "பல அர்த்தங்களைச் சுமக்கும்" நிலைக்குத் தள்ளப்படும்; அப்போது எவரும் தாம் விரும்பும் அர்த்தத்தை அதனுள் திணிக்க முடியும்.

√ வஹியின் வரலாற்றுத் தன்மை (The Historicity of the Text)

ஷரீஆவின் சட்டங்கள் குறிப்பிட்ட வரலாற்று நிகழ்வுகளுக்கான தீர்வுகள் என்றும், அவை நம் காலத்திற்குப் பொருந்தாது என்றும் கூறுவது அவர்களின் ஆபத்தான கருவிகளில் ஒன்றாகும். இதன் மூலம், அவர்கள் மார்க்கத்தை காலம் மற்றும் இடத்திற்கு அப்பாற்பட்ட "ஆளும் ஷரீஆ" என்ற நிலையிலிருந்து, அது தோன்றிய காலச்சூழலால் கட்டுப்படுத்தப்பட்ட ஒரு "வரலாற்று நிகழ்வாக" மாற்ற முற்படுகின்றனர்.

3. வஹியை அணுகும் ஒழுங்கு மற்றும் நோக்கங்களைத் திரித்தல்:

ஏற்கனவே குறிப்பிட்டது போல், அவர்களின் முக்கிய நோக்கம், தற்கால "மன இச்சை" அல்லது அவர்கள் நாகரிகத்தின் உதாரணமாகக் கருதும் "மேற்கத்திய மாதிரியுடன்" ஒத்துப்போகும் வகையில் வஹியை இணங்கவைப்பதாகும். இது பல வழிமுறைகள் மூலம் செய்யப்படுகிறது:

√ 'மஸ்லஹா' (பொதுநலன்) மறுவரையறை:

"அடியார்களின் நலன்களைப் பேணுவதற்காகவே ஷரீஆ வந்தது" என்று உசூல் அறிஞர்கள் உறுதிபடக் கூறுகின்றனர். ஆனால் அவர்கள் அந்த நலனை ஷரீஆவின் வரம்புகளுக்குள் (அறுதியான ஆதாரங்களுக்கு முரணாக இல்லாத வகையில்) கட்டுப்படுத்துகின்றனர். ஆனால் நவீனத்துவவாதிகள் இந்த விதியைத் தலைகீழாக மாற்றி, (பெரும்பாலும் மேற்கத்திய தாராளவாதக் கண்ணோட்டத்திலான) "கற்பனையான நலனை" வஹியை விட மேலானதாக ஆக்குகின்றனர். மேற்கத்திய பாணியிலான "மனித உரிமைகள்" என்ற கருத்தாக்கத்துடன் வஹி முரண்பட்டால், 'பொதுநலன்' என்ற போர்வையில் வஹி நிராகரிக்கப்படுகிறது!

√ விளையாட்டுத்தனமான வியாக்கியானங்கள் (மொழிசார் தில்லுமுல்லுகள்):

ஷரீஆ கலைச்சொற்களை அவற்றின் உள்ளடக்கத்திலிருந்து வெறுமையாக்க நவீன மொழியியல் முறைகளைப் பயன்படுத்துதல். உதாரணமாக, குற்றவியல் தண்டனைகள் (ஹத்), வாரிசுரிமை அல்லது குடும்பவியல் தொடர்பான வசனங்கள், குர்ஆன் அருளப்பட்ட அரபு மொழியின் இயல்புக்கு முற்றிலும் மாறுபட்ட வகையில் "குறியீட்டு" அல்லது "உருவக" ரீதியாக விளக்கம் அளிக்கப்படுகின்றன. இறுதியில் இது மேற்கத்திய நவீன சட்டங்களுக்கு இணங்கச் செய்வதற்காகவே செய்யப்படுகிறது.

√ இஜ்மா மற்றும் சுன்னாவை சிதைத்தல்:

நபிமொழிகளின் நம்பகத்தன்மையைத் தொடர்ந்து சந்தேகித்தல் (அவை 'ஆஹாத்' - ஒற்றை அறிவிப்பாளர் தொடர் கொண்டவை அல்லது வரலாற்று ரீதியானவை என்ற வாதத்தின் மூலம்) மற்றும் நிலைபெற்ற அறிஞர்களின் ஒருமித்த கருத்துக்களை (இஜ்மா) தகர்த்தல். இதன் மூலம், குர்ஆனை மட்டும் அவர்களின் வியாக்கியானங்களுக்கான திறந்த களமாக மாற்ற முயல்கின்றனர். ஏனெனில், அந்நிலையில் நபிமொழிகளின் விளக்கமோ அல்லது முன்னோர்களின் புரிதலோ அவர்களுக்குத் தடையாக இருக்காது.

4. இப்போக்கின் விளைவுகள் மற்றும் ஆபத்துகள்:

இந்த எதிர்மறையான நவீனத்துவ விமர்சனத்தை ஏற்றுக்கொள்வது வெறும் "சட்டவியல் புதுப்பித்தல்" மட்டுமல்ல; மாறாக, இது பாரிய வழிமுறை மற்றும் கொள்கை ரீதியான பேரழிவுகளுக்கு இட்டுச்செல்லும்:

√ மார்க்கத்தின் நெகிழ்வுத்தன்மை (நீர்த்துப்போதல்): மார்க்கம் என்பது வாழ்க்கையையோ சமூகத்தையோ ஒழுங்குபடுத்துவதோடு தொடர்பில்லாத ஒரு தனிப்பட்ட ஆன்மீக அனுபவமாக மாறிவிடும் (மறைமுக மதச்சார்பின்மை).

√ சிந்தனை அடிமைத்துவம்: தீர்ப்பளிக்கும் அடிப்படை ஆதாரத்தை "வஹி" (இறைச்செய்தி) யிலிருந்து "மேற்கத்திய தத்துவத்திற்கு" மாற்றுதல். மேற்கத்திய தத்துவங்களுடன் ஒத்துப்போனால் மட்டுமே மூல நூல்கள் ஏற்றுக்கொள்ளப்படும் என்ற நிலை உருவாகும்.

√ அளவுகோல்களை இழத்தல்: உசூல் கலை வீழ்ந்துவிட்டால், ஒரு விளக்கம் "சரி" என்றும் மற்றொன்று "தவறு" என்றும் கூறுவதற்கு நம்மிடம் எந்த அளவுகோலும் இருக்காது. இதனால் ஆழமான கல்வியறிவு கொண்ட அறிஞர்களின் வியாக்கியானங்களும், பாமரர்களின் கற்பனைகளும் சமமாகிவிடும்.

எனவே உசூல் கலையில் முன்னோர்களின் முயற்சிகள் அறிவுக்கு விலங்கிடும் சங்கிலிகள் அல்ல; மாறாக, அவை அகிலங்களின் இறைவனின் வார்த்தைகளைக் கையாளும் போது மனித அறிவு தடம் புரளாமல் பாதுகாக்கும் கலங்கரை விளக்கங்களாகும். நவீனத்துவ விமர்சனம் பெரும்பாலும் ஒரு மறுமலர்ச்சித் திட்டம் அல்ல; மாறாக, அது "புதுப்பித்தல்" (தஜ்தீத்) அல்லாத "அழித்தல்" (தப்தீத்) திட்டமாகும். வஹியை எதார்த்தத்திற்கு வழிகாட்டியாகவும், அதைச் சீர்திருத்துவதாகவும் ஆக்குவதற்குப் பதிலாக, மாறிவரும் எதார்த்தத்தைப் பின்தொடரும் ஒன்றாக வஹியை மாற்றுவதற்கு அது முயல்கிறது.

இந்த உசூல் அடிப்படைகளைப் பாதுகாப்பது என்பது, இஸ்லாத்தின் தனித்துவத்தைப் பாதுகாப்பதாகும். ஏனெனில் இஸ்லாம், பிறரின் நிபந்தனைகளின் படி அல்லாமல், தனது சொந்த நிபந்தனைகளின் அடிப்படையில் எல்லா காலத்திற்கும் இடத்திற்கும் பொருத்தமான இறுதித் தூதுச் செய்தியாகும்.

தொகுப்பு Ahsan Muhajiri