கருத்து வேறுபாட்டிற்கான காரணங்களும் அதைக் களையும் வழிமுறைகளும்

- ஷெய்க் இஸ்மாயில் ஸலபி

பல திக்குகளில் இருந்தும் இஸ்லாத்துக்கும் முஸ்லிம் உம்மத்துக்கும் சவால்கள் அம்பாக பாய்ந்துவரும் காலமிது. வேட்டைப் பொருளை நோக்கி வேட்டை மிருகங்கள் வேகமாகப் பாய்வது போல் பாயவும் முஸ்லிம் உம்மத்தைக் கடித்து குதறிப் போடவும் எதிரிகள் தருணம் பார்த்திருக்கும் நேரமிது.

இக்கட்டான இக்காலப் பகுதியில் முஸ்லிம்களுக்கு மத்தியில் கருத்து வேறுபாடுகள் சர்ச்சைகளாக, சண்டைகளாகப் பூதாகரமாக விஸ்வரூபமெடுத்துள்ளது ஆச்சரியமானதும் கவலைக்குரியதுமானதொரு நிகழ்வாகும்.

அந்நியன் எம்மை அழிக்கக் காத்திருக்க அதை எதிர்கொள்ளத் தயாராவதை விட்டு விட்டு எமக்கு நாமாக படுகுழி தோண்டிக் கொண்டிருக்கின்றோம். இந்தத் துர்ப்பாக்கிய நிலை நீங்கவேண்டும். கருத்து வேறுபாடுகளைக் களையும் வழிமுறையை குறித்தும், அதைக் கையாளும் விதம் குறித்தும், களைய முடியாத கருத்து வேறுபாடுகள் விடயத்தில் பிரிவினையாகவும் பிளவாகவும் மாறாத விதத்தில் செயற்படுவதன் அவசியம் குறித்தும் தெளிவுபடுத்தும் நோக்கிலேயே இவ்வாக்கம் எழுந்தது.

வேண்டாம் கருத்து வேறுபாடு

முஸ்லிம் உம்மத்துக்குள் கருத்து வேறுபாடுகள் வளர்க்கப்பட்டமைக்கு அடிப்படையான பல காரணங்கள் இருக்கின்றன. முதலில் அவற்றை தெளிவுபடுத்திவிட்டு கண்ணியத்துக்குரிய நான்கு இமாம்கள், மார்க்க அறிஞர்களுக்கு மத்தியில் கருத்து வேறுபாடு எழ நியாயமான காரணங்கள் பல இருந்தன. அவற்றை நோக்கலாம்.

(1) கருத்து வேறுபாட்டை பொதுவாகவே ஆகுமானது என சித்தரிக்க சிலர் முற்பட்டனர். தம்மிடம் உள்ள தவறான கருத்துக்களைத் திருத்திக் கொள்ளும் எண்ணம் இல்லாதவர்கள் இதையே பெரும் சாட்டாக வைத்து வேறுபாடுகளை நியாயப்படுத்தி வந்தனர்.

“எனது உம்மத்தில் உள்ள மார்க்க அறிஞர்கள் கருத்து முரண்பாடு கொள்வது எனது உம்மத்திற்கு அருளாகும்” என நபி(ஸல்) அவர்கள் கூறியுள்ளார்கள் என கருத்து வேறுபாட்டின் வளர்ச்சிக்கு நல்ல பங்காற்றியுள்ளனர்.

அறிஞர் அல்பானி(ரஹ்) அவர்கள் இது அறிவிப்பாளர் தொடர் அற்ற இட்டுக்கட்டப்பட்ட செய்தி எனக் குறிப்பிடுகின்றார்கள். இவ்வாறே இப்னு ஹஸ்ம்(ரஹ்) அவர்கள் இந்த அறிவிப்பின் கருத்து,

“உமது இரட்சகன் அருள் புரிந்தோரைத் தவிர ஏனையோர் கருத்து முரண்பட்டோராகவே நீடித்திருப்பர். (11:118-119)

என்ற குர்ஆன் வசனத்தின் கருத்துக்கு முரணாக அமைந்திருப்பதாக சுட்டிக் காட்டியுள்ளார்கள்.

“இன்னும், நீங்கள் எல்லோரும் அல்லாஹ்வின் கயிற்றை வலுவாக பற்றிப் பிடித்துக்கொள்ளுங்கள். நீங்கள் பிரிந்தும் விடாதீர்கள்” (3:103)

“நிச்சயமாக இன்னும் இவ்வேதத்திலே கருத்து வேறுபாடு கொண்டவர்கள் (சத்தியத்தை விட்டும்) பெரும் பிளவிலேயே இருக்கின்றனர்”(2:176)

“இன்னும் அல்லாஹ்வுக்கும், அவனுடைய தூதருக்கும் கீழ்படியுங்கள் – நீங்கள் கருத்து வேறுபாடு கொள்ளாதீர்கள். (அவ்வாறு கொண்டால்) கோழைகளாகி விடுவீர்கள். உங்கள் பலம் குன்றிவிடும்” (8:46)

என்ற வசனங்களும் மற்றும் பல ஆயத்துக்களும் கருத்து வேறுபாட்டைக் கண்டிப்பதால், கருத்து ஒருமைப்பாடே ரஹ்மத்தாகும். எனவே, கருத்து வேறுபாடுகள் களையப்பட்டு ஒருமுகப்பட்ட நிலை தோன்றுவதே சிறந்ததாகும்.

மத்ஹபு, இயக்க வெறி:

சமூகத்தில் கருத்து வேறுபாடுகள் கால்பதித்து ஆளமாக வேரூன்ற தாம் சார்ந்த அமைப்பின் கொள்கைகளில் முரட்டுப் பிடிவாதம் காட்டுவதும் அடிப்படைக் காரணங்களில் ஒன்றாகும்.

“மத்ஹபு”வாதிகள் தமது இமாமின் தீர்ப்பைப் பற்றிப் பிடிப்பதில் ஒற்றைக் காலில் நிற்கின்றனர். இதற்கு சில சான்றுகள் கீழே தருகின்றோம்.

கர்கி என்பவர் கூறுகின்றார் “எமது இமாமின் கூற்றுக்கு மாற்றமாக குர்ஆனோ, ஹதீஸோ இருக்குமென்றால், ஒன்றில் அவை மாற்றப்பட்டவையாக இருக்க வேண்டும். அல்லது அவற்றுக்கு எம் இமாமின் கூற்றிற்கேட்ப “தஃவீல்” விளக்கம் கொடுக்கப்படும்” (பிக்ஹுஸ் ஸுன்னா)

மறுமையில் அல்லாஹ்வின் திருப்தியைப் பெற நான் தயாரித்து வைத்துள்ள முஹம்மதின் மார்க்கமும் அபூஹனீபாவுடைய மத்ஹபை நான் நம்புவதும் எனக்குப் போதுமாகும். (துர்ருல் முக்தார்)

அவரது மாணவர்களிடமும் அவரைப் பின்பற்றியவர்களிடமும் அவரது காலம் முதல் இன்று வரை ஞானத்தை அல்லாஹ் ஒப்படைத்து விட்டான். முடிவில் அவரது மத்ஹபின் அடிப்படையில் ஈஸா(அலை) அவர்கள் தீர்ப்பு வழங்குவார்கள். (துர்ருல் முக்தார், பா-1 பக்-52)

ஞானத்தையே நாம் குத்தகையெடுத்து விட்டோம். வேறுபாட்டுக்கு அதில் பங்கில்லை என்று எண்ணுபவர்கள் ஒவ்வொருவரும் தாம் சார்ந்த மத்ஹபின் அடிப்படையிலேயே தீர்வு இருக்க வேண்டும் என்பதில் விடாப்பிடியாக இருந்தனர். இந்நிலை தவறானதாகும். தன் கருத்தில் தவறு இருக்குமென்றோ, பிறர் கருத்தில் “சரி” இருக்கலாம் என்றோ, நம்பாதவர்கள் எப்படி சமரசம் செய்ய முன்வருவார்கள்?

நான்கு மத்ஹபுக்காரரிடம் இருந்த இமாம்கள் மீதுள்ள முரட்டு பக்தி தான் கருத்து வேறுபாடுகளுக்கு அடிப்படைக் காரணமாகும்.

இமாம்கள் பார்வையில்:

“நான் எந்த ஆதாரத்தின் அடிப்படையில் பேசினேன் என்பதை அறியாதவர் எனது பேச்சைக் கொண்டு “பத்வா” வழங்குவது ஹறாமாகும். நாங்களும் மனிதர்கள், இன்று ஒன்றைக் கூறி விட்டு, நாளை அதிலிருந்து நாம் மீண்டு விடலாம் என்றும் ஹதீஸ் ஸஹீஹ் என்றாகி விட்டால், அதுவே எனது மத்ஹபு” என்றும் இமாம் அபூஹனீபா(றஹ்) அவர்கள் கூறியுள்ளார்கள்.

இவ்வாறே, இமாம் மாலிக்(றஹ்) அவர்கள் “நானும் சரியாகவும், பிழையாகவும் கூறக்கூடிய மனிதனே! எனது கருத்தைக் கவனமாக அவதானியுங்கள். அதில் குர்ஆனுக்கும், சுன்னாவுக்கும் உடன்பட்டு வரக்கூடியதை ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள். உடன்படாதவற்றை விட்டு விடுங்கள்” என்று கூறியுள்ளார்கள்.

“ஒரு விடயம் சுன்னா என்பது தெளிவான பின்னர், அதை எவருடைய கூற்றுக்காகவும் விட்டு விடுவது “ஹலால்” ஆகாது என்ற விடயத்தில் முஸ்லிம்கள் ஏகோபித்த முடிவில் இருக்கின்றனர்” என இமாம் ஷாபிஈ(றஹ்) அவர்கள் கூறியுள்ளார்கள்.

இது குறித்து இமாம் அஹ்மதிப்னு ஹன்பல்(றஹ்) அவர்கள் கூறும் போது, “நீங்கள் என்னைக் கண்மூடிப் பின்பற்றாதீர்கள். அவ்வாறே (இமாம்களான) மாலிக்கையோ, ஷாபியீயையோ, தவ்ரீயையோ கண்மூடிப் பின்பற்றாதீர்கள். அவர்கள் எங்கிருந்து எடுத்தார்களோ அங்கிருந்தே நீங்களும் எடுங்கள்” என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்கள். அவ்வாறே “நபி(ஸல்) அவர்களின் ஹதீஸை ரத்து செய்தவன் அழிவின் விளிம்பில் இருக்கின்றான்” என்றும் குறிப்பிட்டுள்ளார்கள்.

நான்கு இமாம்களும் தமது கூற்றுக்கு மாற்றமாக ஹதீஸ் இருந்தால், தமது கூற்றை விட்டுவிட வேண்டும் என்பதில் ஏகோபித்த நிலையில் உள்ளனர். ஆனால், “மத்ஹப்” வெறி கொண்ட சிலர் இமாம்களின் இந்நிலைப் பாட்டுக்கு மாற்றமாக சுன்னாவை ஒதுக்கி விட்டு இமாம்களின் கூற்றில் தங்கி நிற்க முற்படுகின்றனர். கருத்து வேறுபாடுகள் நீங்காது நீடித்து நிலவ இது அடிப்படைக் காரணமாக உள்ளது.

தமது கூற்றில் தவறு இருக்கும் போது அல்லது பலவீனம் இருக்கும் போது அதை விட்டு விடுவோம் என்பதே இமாம்களின் தீர்ப்பாகும். இதை செயல் படுத்தாமல் இமாமின் கூற்றை இஸ்லாத்தை விட உயர்வாக மதிப்பது பெரும் குற்றமாகும். இவ்வாறே இயக்க வெறி கொண்டவர்கள் தமது இயக்க நிலைப்பாட்டிலும் தனி நபர்கள் மீது மோகம் கொண்டவர்கள் குறித்த நபரின் கருத்திலேயே நிற்க முற்படுகின்றனர்.

குர்ஆனின் பார்வையில்:

“முஃமீன்களே! அல்லாஹ்வுக்கும், அவனுடைய தூதருக்கும் முன்னர் (பேசுவதற்கு) நீங்கள் முந்தாதீர்கள். அல்லாஹ்விடம் பயபக்தியுடன் இருங்கள். நிச்சயமாக அல்லாஹ் (யாவற்றையும்) செவியுறுபவன். நன்கறிபவன்” (49:1)

இவர்கள் அல்லாஹ்வையும் அதன் தூதரையும் விட தமது இமாமை முற்படுத்துகின்றனர்.

“மேலும், அல்லாஹ்வும் அவனுடைய தூதரும் ஒரு காரியத்தைப் பற்றிக் கட்டளையிட்டு விட்டால், அவர்களுடைய அக்காரியத்தில் வேறு அபிப்பிராயம் கொள்வதற்கு ஈமான் கொண்டுள்ள எந்த ஆணுக்கோ, பெண்ணுக்கோ உரிமையில்லை. ஆகவே, அல்லாஹ்வுக்கும் அவனுடைய தூதருக்கும் எவரேனும் மாறு செய்தால் நிச்சயமாக அவர்கள் பகிரங்கமான வழிகேட்டிலேயே இருக்கிறார்கள்” (33:36)

இவர்கள் அல்லாஹ்வினதும், அவன் தூதரினதும் கூற்றுக்கு மாற்று அபிப்பிராயம் கொள்ள தமது இமாமுக்கு அல்லது இயக்கத்திற்கு அதிகாரம் இருப்பதாக நம்புகின்றனர்.

“எவனொருவன் நேர்வழி இன்னது என்று தனக்குத் தெளிவான பின்னரும் (அல்லாஹ்வின்) இத் தூதரை விட்டுப் பிரிந்து, முஃமீன்கள் செல்லாத வழியில் செல்கின்றானோ, அவனை அவன் செல்லும் (தவறான) வழியிலேயே செல்ல விட்டு நரகத்திலும் அவனை நுழையச் செய்வோம். அதுவோ, சென்றடையும் இடங்களில் மிகக் கெட்டதாகும்” (4:115).

இவர்கள் தமது இமாமுக்கு மாற்றமாக உள்ள நபி வழிகளை பின்பற்றாமல் முஃமீன்களின் வழியில் செல்லாமல் தவறான வழியில் செல்கின்றனர்.

“அவரது கட்டளைக்கு மாறு செயவோர் தம்மைத் துன்பம் பிடித்துக்கொள்வதையோ, அல்லது நோவினை தரும் வேதனை பிடித்துக்கொள்வதையோ அஞ்சிக் கொள்ளட்டும்”. (24:63)

இந்த போக்கு இவர்களிடத்தில் நிபாக், பிஸ்க், குப்ர் என்பவற்றை ஏற்படுத்தி விடும் என எச்சரிக்கின்றோம்.

ஹதீஸின் பார்வையில்:

“நான் உங்களிடம் இரண்டை விட்டுச் செல்கின்றேன். அவை இரண்டையும் பற்றிப் பிடிக்கும் காலமெல்லாம் நீங்கள் வழி தவறவே மாட்டீர்கள்” -அல்குர்ஆன், அஸ்ஸுன்னா என்ற கருத்து வலியுறுத்தப்பட்டுள்ளது.

இவர்கள் குர்ஆன்-சுன்னா அல்லாத அதற்கு முரண்பட்ட தமது இமாம்களின் முடிவுகளை மூன்றாவதொரு வழியாக எடுத்து வழிகெட்டுச் செல்கின்றனர்.

ஒரு முறை உமர்(ரலி) அவர்கள் “தவ்றாத்”தின் ஒரு பகுதியை எடுத்து வந்து “யா ரஸுலுல்லாஹ்! இது “தௌறாத்”தின் ஒரு பிரதியாகும்” எனக் கூறினார்கள். நபி(ஸல்) அவர்கள் மௌனமாக இருக்கவே அதனை வாசிக்க ஆரம்பித்தார்கள். நபி(ஸல்) அவர்களின் முகம் கோபத்தால் மாறத் துவங்கியது. இது கண்ட அபூபக்கர்(ரலி) அவர்கள் உமர்(ரலி) அவர்களைப் பார்த்து “உமரே! உமக்கு என்ன நேர்ந்தது? அல்லாஹ்வின் தூதரின் முகத்தை நீர் பார்க்கவில்லையா?” எனக் கேட்டார்கள். நபி(ஸல்) அவர்களின் முகத்தைப் பார்த்த உமர்(ரலி) அவர்கள் “அல்லாஹ்வின் கோபத்தில் இருந்தும், அவன் தூதரின் கோபத்தில் இருந்தும் அல்லாஹ்விடமே உதவி தேடுகின்றேன். அல்லாஹ்வை ரப்பாகவும், இஸ்லாத்தை தீனாகவும், முஹம்மத்(ஸல்) அவர்களை நான் நபியாகவும் ஏற்றுக்கொண்டேன்” என்றார்கள்.

அதனைத் தொடர்ந்து நபி(ஸல்) அவர்கள் “எவன் கையில் முஹம்மதின் உயிர் இருக்கின்றதோ, அவன் மீது சத்தியமாக மூஸா இப்போது உங்கள் மத்தியில் தோன்றி நீங்கள் என்னை விட்டு விட்டு மூஸாவைப் பின்பற்றினாலும், வழிகெட்டு விடுவீர்கள். மூஸா உயிரோடு இருந்து எனது நபித்துவத்தையும் எத்தியிருந்தாலும், அவர் என்னைப் பின்பற்றியிருப்பார்” என்றார்கள்.

அறிவிப்பவர்: ஜாபிர்(ரலி)

ஆதாரம் : தாரமி 435.

ஒரு நபி இருந்து முஹம்மத்(ஸல்) அவர்களை விட்டு விட்டு, அந்த நபியைப் பின்பற்றினாலும், வழி கெடுவோம் எனின், நபிக்கு மாற்றமாக ஒரு தனி நபரின் தீர்ப்புக்கு நாம் முக்கியத்துவம் கொடுத்தால், எம் நிலை என்ன எனச் சிந்தித்துப் பாருங்கள்.

எனவே, மத்ஹபு, இயக்க வெறி நீக்கப்பட்டு உண்மை எங்கிருந்து வந்தாலும், ஏற்கும் பக்குவம் ஏற்பட வேண்டும். இல்லாத பட்சத்தில் கருத்து வேறுபாடுகளைத் தீர்க்க முடியாது.

பொறாமை நீக்கம்:

கருத்து வேறுபாடுகள் எழ பொறாமை அடிப்படைக் காரணமாக இருந்துள்ளது என்பதை அருள்மறை பின்வருமாறு கூறுகின்றது.

“தன் அடியார்களில் தான் நாடியவர் மீது தன் அருட்கொடையை அல்லாஹ் அருளியதற்காக பொறாமைப்பட்டு, அல்லாஹ் அருளியதையே நிராகரித்து தங்கள் ஆத்மாக்களை விற்று அவர்கள் பெற்றுக்கொண்டது மிகவும் கெட்டதாகும்.” (2:90)

“(ஆரம்பத்தில்) மனிதர்கள் ஒரே கூட்டத்தினராகவே இருந்தனர். அல்லாஹ் (நல்லோருக்கு) நன்மாராயங் கூறுவோராகவும், (தீயோருக்கு) அச்சமூட்டி எச்சரிக்கை செய்வோராகவும் நபிமார்களை அனுப்பி வைத்தான். அத்துடன் மனிதர்களிடையே ஏற்படும் கருத்து வேறுபாடுகளைத் தீர்த்து வைப்பதற்காக அவர்களுடன் உண்மையுடைய வேதத்தையும் இறக்கி வைத்தான். எனினும் அவ்வேதம் கொடுக்கப் பெற்றவர்கள், தெளிவான ஆதாரங்கள் வந்த பின்னரும், தம்மிடையே உண்டான பொறாமை காரணமாக மாறுபட்டார்கள்.”(2:213)

“நிச்சயமாக (தீனுல்) இஸ்லாம் தான் அல்லாஹ்விடத்தில் (ஒப்புக்கொள்ளப்பட்ட) மார்க்கமாகும். வேதம் கொடுக்கப்பட்டவர்கள் (இது தான் உண்மையான மார்க்கம் என்னும்) அறிவு அவர்களுக்குக் கிடைத்த பின்னரும் தம்மிடையேயுள்ள பொறாமையின் காரணமாக (இதற்கு) மாறுபட்டனர். எவர் அல்லாஹ்வின் வசனங்களை நிராகரித்தார்களோ, நிச்சயமாக அல்லாஹ் (அவர்களுடைய) கணக்கைத் துரிதமாக முடிப்பான்” (3:19).

இயக்கங்களுக்கும் உலமாக்களுக்கு மிடையிலுள்ள பொறாமைக் குணம் தீய கருத்து வேறுபாடுகளை விதைத்து விடுகின்றன. பொது மக்கள் இதற்குப் பலியாகி விடக் கூடாது.

தான் சாராத, அல்லது விரும்பாத இயக்கமோ, மக்களோ மேலோங்கிவிடக் கூடாது என்பதற்காகச் சிலர் பிழையான தமது கருத்திலேயே பிடிவாதமாக இருப்பதைக் காணலாம். உதாரணமாக கூட்டு துஆ கூடாது என்பது தெளிவான பின்னரும் இதை ஏற்றுக்கொண்டால், “தவ்ஹீத் ஜமாஅத்” மக்கள் மனதில் இடம் பிடித்துவிடும் என்பதற்காக “பித்அத்”தான இச்செயலில் சில இயக்கவாதிகள் பிடிவாதம் காட்டுவதை உதாரணமாகக் கூறலாம்.

தற்பெருமை:

சிலரிடம் இப்பண்பு இயல்பாகவே குடிகொண்டிருக்கும். நான் கூறும் அனைத்தும் சரி, அடுத்தவர்கள் கூறும் அனைத்தும் தவறானவை என்ற இறுமாப்பு இருக்கும். இதன் காரணமாக அடுத்தவர்களின் கருத்துக்களுக்கோ, ஆலோசனைகளுக்கோ இவர்கள் காதுகொடுக்க மாட்டார்கள். இதனால், கருத்து வேறுபாடு நீங்குவதற்கு மாற்றமாக அதிகரிப்பதையே காணலாம்.

அடுத்து, கர்வம் கொண்ட சிலர் முரண்பட்ட கருத்துக்களைக் கூறி சமூகத்தில் தம்மை முதன்மைப்படுத்திக்கொள்ள முற்படுவர். அரபியில் “நீ மற்றவர்களுக்குக் முரண்பட்டால் பிரபல்யம் பெறலாம்” என்று கூறுவர். இந்த அடிப்படையில் பிரபல்யத்தை விரும்பும் சிலரும் கருத்து வேறுபாடுகளை விதைத்துக் கொண்டிருக்கின்றனர்.

தப்பெண்ணம்:

சிலரின் பார்வை எப்போதும் இருண்டதாகவே இருக்கும். அவர்களின் எண்ணங்கள் தீமையையே சிந்திக்கும். தம்மைத் தவிர அடுத்தவர்களின் நன்மைகள் ஏதும் கூறப்பட்டால், அதைப் பொய்ப்பிப்பர் அல்லது அதற்கு ஏதேனும் உள்நோக்கம் கற்பிப்பர். வெளிப்படையான விடயங்களை விட்டு விட்டு அந்தரங்கம் பற்றியும் எண்ணங்கள் பற்றியும் தீர்ப்புக் கூற முன்வருவர். இதன் காரணத்தினால் அடுத்தவர்களின் கருத்துக்களுக்கு உள்நோக்கம் கற்பித்து தமது கருத்தை முன்வைப்பர். இதனால், முரண்பாடு விளையும். இது ஆபத்தான நிலையாகும். இதனால் கருத்து வேறுபாடு மட்டுமன்றி குரோதமும் உண்டாகும்.

இத்தகைய தவறான அடிப்படைகளால் கருத்து வேறுபாடுகள் விளைவதுடன் அவை முஸ்லிம்களுக்கு மத்தியில் பிரிவையும் பிரச்சினைகளையும் தோற்றுவித்து வருகின்றன. இதேவேளை, கடந்த கால அறிஞர்களுக்கு மத்தியிலும் கருத்து வேறுபாடுகள் இருந்துள்ளன. அவை தோற்றம் பெற நியாயமான சில காரணங்கள் இருந்தன. அவற்றையும் நாம் புரிந்துகொள்வதினூடாக கடந்த கால அறிஞர்கள் பற்றிய நல்லெண்ணம் கெடாதிருக்க வழிபிறக்கும். அவற்றையும் சுருக்கமாக நோக்குவோம்.

“குர்ஆன்-சுன்னா”வைப் பின்பற்று வதையே தமது வாழ்வின் குறிக்கோளாகக் கொண்ட உத்தமர்களான உலமாக்கள் மத்தியில் கூட மார்க்க விவகாரங்களில், குறிப்பாக “பிக்ஹு”த்துறையில் கருத்து பல்வேறுபட்ட வேறுபாடுகள் நிலவின. இத்தகைய கருத்து வேறுபாடுகள் எழுவதற்கு சில நியாயமான காரணங்களும் இருந்தன. இவ்வகையில் அங்கீகரிக்கத்தக்க அறிஞர்களுக்கு மத்தியில் கருத்து வேறுபாடுகள் எழுந்ததற்கான நியாயமான காரணங்களைப் புரிந்து கொள்வது அவசியமாகும். அப்போது தான் கடந்த கால அறிஞர்கள் குறித்து தப்பெண்ணம் எழுவதைத் தவிர்க்கவும் நிகழ்காலம் குறித்து நிதானமாகச் செயற்படவும் முடியும்.

1. ஆதாரம் கிட்டாமை:

ஒரு அறிஞர் சுன்னாவுக்கு மாற்றமான ஒரு தீர்ப்பைக் கூறியிருக்கலாம். அதற்கு குறித்த விடயம் சம்பந்தமான நேரடியான ஹதீஸ் அவருக்குக் கிடைக்காதது ஒரு காரணமாக இருக்கலாம். குறித்த விடயம் தொடர்பான தெளிவான ஆதாரம் கிடைக்காத போது பொதுவான அறிவிப்புக்களை அல்லது “இஜ்திஹாதி”ன் அடிப்படையில் அவர் தீர்ப்புக் கூறியிருக்கலாம். அந்தத் தீர்ப்பு குறித்த விடயம் தொடர்பான ஹதீஸ்” கிடைத்த அறிஞரின் தீர்ப்புக்கு மாற்றமாக அமைந்துவிடும்.

இந்நிலையில் நாம் ஆதாரத்தின் அடிப்படையிலான தீர்ப்பை ஏற்றுக்கொள்ளும் அதே வேளை, ஆதாரம் கிட்டாததால் தவறான தீர்ப்பைக் கூறிய அறிஞரைத் தரம்தாழ்த்தி விடாது கண்ணியப்படுத்தவும் கடமைப்பட்டுள்ளோம். ஏனெனில், ஒரு ஆலிம் அனைத்து ஹதீஸ்களையும் அறிந்திருக்க வேண்டும் என்று எந்தக் கட்டாயமுமில்லை. அது சாத்தியமானதுமில்லை. இது குறித்து இமாம் இப்னு தைமிய்யா(ரஹ்) குறிப்பிடும் போது முன்னோர்கள் அறிஞர்களின் கருத்துக்கள் ஹதீஸிற்கு முரணாக அமைந்திருப்பதற்கு இதுவே பெரும்பாலும் காரணமாக அமைந்துள்ளது என்று குறிப்பிடுகின்றார்கள்.

இன்று இருப்பது போன்று அன்றையக் காலங்களில் ஹதீஸ் நூற்கள் முழுமையாகத் தொகுக்கப்பட்டிருக்கவில்லை. ஒரு ஹதீஸிற்காக அவர்கள் மாதக் கணக்கான காலத்தைச் செலவு செய்ய வேண்டியிருந்தது என்பதை நாம் கவனத்தில் கொள்ளக் கடமைப்பட்டுள்ளோம். நபித்தோழர்களுக்கு மத்தியில் கூட இந்நிலைமை இருந்தது.

உதாரணமாக, ஒரு பாட்டி தனது பேரனின் சொத்தில் பங்கு கேட்டு அபூபக்கர்(ரலி) அவர்களிடம் வந்தாள். அப்போது அபூபக்கர்(ரலி) அவர்கள் அவளிடம் “உங்களுக்கு பேரன் சொத்தில் பங்கிருப்பதாக அல்லாஹ்வின் வேதத்தில் நான் காணவில்லை. அவ்வாறே சுன்னாவிலும் இது குறித்து எதையும் நான் அறியவில்லை. எனினும் நான் மக்களிடம் இது குறித்து விசாரிக்கின்றேன்” என்றார்கள். அவ்வாறே நபித்தோழர்களிடம் விசாரிதித்த போது, முகீரதிப்னு ஷுஃபா(ரலி), முஹம்மத் இப்னு மஸ்லமா(ரலி) ஆகிய இரு நபித்தோழர்களும் பேரனின் சொத்தில் பாட்டிக்கு 1/6 பங்கை நபி(ஸல்) அவர்கள் வழங்கியதாகக் கூறினார்கள்.

இந்தச் செய்தி மூலம் அபூபக்கர்(ரலி) அவர்களுக்கு இந்த ஹதீஸ் கிட்டவில்லை என்பதையும், சரியான விசாரணை இன்றி அவர்கள் தீர்ப்புக் கூறியிருந்தால் அது சுன்னாவிற்கு மாற்றமாகக் கூட அமைந்து விட சாத்தியம் உண்டு என்பதையும் நாம் அறியலாம். இந்நிலை நபித் தோழர்களுக்கு மத்தியிலேயே காணப்பட்டது எனின, ஏனையோர் நிலை பற்றி கூறவும் வேண்டுமா?

எனவே தான் “எல்லா ஸஹீஹான ஹதீஸ்களும் எல்லா அறிஞர்களுக்கும், அல்லது குறித்த ஒரு இமாமுக்கு எட்டியிருக்கும் என எவராவது நம்பினால் அவன் மிக மோசமான தவறை இழைத்துவிட்டான்” என இமாம் இப்னு தைமிய்யா(ரஹ்) கூறியுள்ளார்கள்!

எனவே, அனைத்து ஹதீஸ்களையும் எல்லோரும் அறிந்திருக்க மாட்டார்கள். ஹதீஸ் கிட்டாத போது ஒரு அறிஞரின் தீர்ப்பில் பிழை ஏற்பட வாய்ப்பு உள்ளது. இந்த அடிப்படையில் தான் அறிஞர்களுக்கு மத்தியில் “பிக்ஹ்” உடைய விடயங்களில் அனேக கருத்து வேறுபாடுகள் தோன்றியுள்ளன.

2. ஆதாரம் கிட்டி, அதை அவர் உறுதியற்றதாகக் கருதியிருக்கலாம்:

ஹதீஸ்களைத் தரம் பிரிக்கும் விடயத்தில் அறிஞர்கள் பல்வேறுபட்ட விதிகளைக் கையாண்டுள்ளனர். ஒரு ஹதீஸை “ஸஹீஹ்” எனக் கூற இமாம் புகாரியும், இமாம் ஹாகிமும் கையாண்ட விதிகள் வித்தியாச மானவையாகும். முன்னையவர் ஹதீஸை “ஸஹீஹ்” எனக் கூறுவதில் கடும் போக்கையும், பின்னையவர் மிதவாதப் போக்கையும் கையாண்டார். இந்த வகையில் இமாம் ஹாகிம் ஒரு ஹதீஸை “ஸஹீஹ்” என்று கூறினால், அது சற்று மீளாய்வு செய்யப்பட வேண்டியதாகும். அதே வேளை அவர் பலவீனமானது எனக் கூறினால், அது நிச்சயம் பலவீனமானதாகவே இருக்கும்.

இவ்வகையில் மார்க்க அறிஞர்களில் ஒருவர் “ஸஹீஹான ஹதீஸ்” எனக் கருதும் செய்தியை மற்றவரின் கணிப்பீட்டின்படி அவர் பலவீனமானது எனத் தீர்மானித்திருக்கலாம். அப்படித் தீர்மானித்துத் தீர்ப்புக் கூறும்போது தன் கருத்து வேறுபாடு எழுந்துள்ளது!

இதற்குப் பின்வரும் சம்பவத்தை உதாரணமாகக் கூறுவர்.

பாதிமா பின்த் கைஸ் என்ற பெண்மணியை அவரது கணவர் மூன்றாவது “தலாக்”கும் கூறிவிட்டார். அப்பெண் இத்தா”வில் இருக்கும் போது சிறிது உணவையும் பணத்தையும் வாழ்க்கைத் தேவைக்காக அவர் அனுப்பி வைத்தார்.

அப்பெண்ணோ இது தனக்குப் போதாது எனக் கூற, பிரச்சினை நபி(ஸல்) அவர்களிடம் சென்றது. அப்போது நபியவர்கள் “உனக்கு அவர் உணவோ, உறைவிடமோ வழங்க வேண்டியதில்லை” என்று கூறினார்கள்.

மூன்று “தலாக்” கூறப்பட்ட பெண் கர்ப்பிணியாக இருந்தால், குழந்தையைப் பெறும்வரை வாழ்க்கை வசதியைக் கணவன் அளிக்க வேண்டும். முன்னிரு “தலாக்” கூறப்பட்டு பெண் “இத்தா”வில் இருக்கும் போது கணவன் வாழ்வாதாரம் வழங்க வேண்டும். மூன்றாவது “தலாக்” கூறிவிட்டால், வழங்க வேண்டியதில்லை என இந்தச் செய்தி கூறுகின்றது. இந்தச் செய்தியை உமர்(ரலி) அவர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. குர்ஆனில் பொதுவாக வாழ்வாதாரம் வழங்க வேண்டும் என்று வந்துள்ளது. அப்படியிருக்க, ஒரு பெண்ணின் பேச்சை நம்பி குர்ஆனின் கூற்றை விடுவதா? இப்பெண் சிலவேளை மறந்திருக்கலாமே” என்று கூறினார்கள்.

இங்கே உமர்(ரலி) அவர்களின் பார்வையில் இந்த ஹதீஸ் உறுதிப்படுத்தப்படவில்லை. இந்நிலையில் அவர் அளிக்கும் தீர்ப்பு இந்த ஹதீஸை ஆதாரமாகக் கொண்டவர்கள் அளிக்கும் தீர்ப்புக்கு முரண்படுவது தவிர்க்க முடியாததாகும்.

இந்த விடயத்தில் அறிஞர்களுக்குக் கூட ஐயம் இருந்ததால் தான், “நான் கூறியதற்கு ஸஹீஹான ஹதீஸ் முரண்பட்டால், எனது கூற்றை விட்டு விட்டு ஸஹீஹான ஹதீஸை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்” என்று கூறியுள்ளார் கள். இந்நிலையில் ஒரு அறிஞர் தீர்ப்புக் கூறியிருந்து அது தவறாகவும் அமைந்திருந்தால், சரியான கூற்றை ஏற்று அமல் செய்வதுடன், குறித்த அறிஞரையும் குறைகாணாது மதித்து நடக்க வேண்டும். உதாரணமாக, “ஸுப்ஹுடைய குனூத்” விடயமாக வரும் செய்தி ஸஹீஹானது என்ற அடிப்படையில் சுபஹில் குனூத் ஓதுவது சுன்னத்து என இமாம் ஷாபி(ரஹ்) அவர்கள் கூறியிருக்கிறார்கள். அந்த ஆதாரங்கள் பலவீனமானது என உறுதியாகத் தெரியவந்தால், “சுபஹ் குனூத்”தை விடுவதுடன் இதைச் சுன்னா எனக் கூறிய இமாம் ஷாபி(ரஹ்) அவர்களை மதித்தும் நடக்க வேண்டும்.

3. ஆதாரம் கிட்டி, அதை மறந்து விடுதல்:

ஒருவர் ஹதீஸை அறிந்திருந்தாலும், குறித்த பிரச்சினைக்குத் தீர்வு கூறும்போது, அதை மறந்து விடலாம். சிலபோது ஹதீஸையே முழுமையாக மறந்து விடலாம். சிலவேளை ஹதீஸ் நினைவு வரலாம். இச்சந்தர்ப்பத்தில், தான் முன்னர் அளித்த தீர்ப்புக்கு மாற்றமாகப் பின்னர் தீர்ப்பளிக்கும் நிலையும் ஏற்படலாம்.

இதற்கு உமர்(ரலி), அம்மார்(ரலி) ஆகிய இருவரும் சம்பந்தப்பட்ட சம்பவம் நல்லதொரு உதாரணமாகும். நபியவர்கள் இவ்விருவரையும் ஒரு வேலைக்காக அனுப்பினார்கள். இருவருக்கும் குளிப்புக் கடமையானது. அம்மார்(ரலி) அவர்கள் மண்ணைத் தண்ணீரோடு ஒப்பிட்டு மண்ணில் புரண்டு எழுந்து தொழுதார்கள். உமர்(ரலி) அவர்கள் தொழவில்லை. பின்னர் நபி(ஸல்) அவர்களிடம் வந்தபோது நபியவர்கள் “தயம்மும்” செய்யும் முறையைக் கற்றுக் கொடுத்தார்கள். இந்தச் செய்தியை உமர்(ரலி) அவர்கள் முழுமையாக மறந்துவிட்டார்கள். இதனால் கடமையான குளிப்புக்குத் “தயம்மும்” செய்வது பற்றி மாறுபட்ட அபிப்பிராயத்தை அவர் கொண்டிருந்தார். இந்த சம்பவத்திலிருந்து மறதி காரணமாகக் கூட அறிஞர்களுக்கு மத்தியில் அபி;ப்பிராய பேதம் எழலாம் என்பதைப் புரியலாம்.

4. ஆதாரம் கிட்டி, அது என்ன நோக்கத்தைக் கொண்டுள்ளதோ, அதற்கு மாற்றமான விதத்தில் அதை விளங்கிக் கொள்ளுதல்:

மனிதனின் விளங்கும் ஆற்றல் வேறுபட்டதாகும். சிலபோது சில ஆயத்துக்களையும், ஹதீஸ்களையும் ஒருவர் தவறாக விளங்கிவிடலாம். அதனால் அவர் அறிவில் குறைந்தவர் என்று கூட ஆகிவிடாது! அறிஞனும் கூட தவறாக விளங்கலாம்.

இந்நிலையில் கூட கருத்து வேறுபாடு உருவாகலாம். இதற்கு “வுழூ” பற்றிப் பேசும் 3:6 ஆம் வசனத்தில் இடம்பெறும் “அவ்லாமஸ்துமுன்னிஸா” அல்லது “நீங்கள் பெண்களைத் தீண்டினாலும்..” என்ற சொற்றொடரை உதாரணமாகக் கூறலாம். பெண்களைத் தீண்டினால் “வுழூ” முறியும் என்று இந்த வசனம் கூறுகின்றது!

இதைப் பார்த்த சிலர் “தொடுதல்” என்பதே “வுழூ”வை முறிக்கும் என்றனர். மற்றும் சிலர் “ஆசையுடன் தொட்டால்”, வுழூ முறியும் என்றனர். மற்றும் சிலர் ஆடையின்றி தொட்டால் வுழூ முறியும் என்றனர். சிலர் பட்டாலே வுழூ முறியும் என்றனர். மற்றும் சிலர் “தீண்டுதல்” என்பது உடலுறவைக் குறிக்கவே பயன்படுத்தப் பட்டுள்ளது என்றனர்.

இது இந்த வசனத்தில் பயன்படுத்தப் பட்ட வார்த்தையை விளங்கிக்கொள்வதில் ஏற்பட்ட ஏற்றத்தாழ்வால் எழுந்த கருத்து வேறுபாடுதான் இது. இந்த அடிப்படையில் நல்ல நோக்கோடு ஆய்வு செய்த அறிஞர் முடிவில் தவறு விட்டால் கூட முயற்சித்ததற்குக் கூலியுண்டு என ஹதீஸ்கள் கூறும் போது நாம் எப்படி அவரைக் குறைகாணலாம்? எனவே இந்நிலை தொடர்ந்து நீடிக்கும். நாம் தாம் நிதானம் தவறாத நிலைப்பாட்டைக் கொள்ள வேண்டும்.

5. ஆதாரம் கிடைத்து அது “மன்சூஹ்” – மாற்றப்பட்டதாக இருக்கும். ஆனால், அது மாற்றப்பட்டதை இவர் அறியாது இருக்கலாம்:

இஸ்லாத்தில் “நாஸிஹ் மன்சூஹ்” “மாற்றியது, மாற்றப்பட்டது” என்ற சட்டம் உள்ளது. ஆரம்பத்தில் உள்ள ஒரு சட்டத்தைப் பின்னால் வந்த சட்டம் மாற்றியிருக்கும். இந்த சந்தர்ப்பத்தில் “நாஸிஹ்” – மாற்றிய ஆதாரத்தின் அடிப்படையில் தான் செயல்பட வேண்டும். ஆயினும் ஒரு அறிஞர் மாற்றப்பட்ட ஆதாரத்தை வைத்து அது மாற்றப்பட்டது என்பதை அறியாததினால் தீர்ப்புக் கூறி விடலாம். மற்றொருவர் மாற்றிய ஆதாரத்தின் அடிப்படையில் தீர்ப்புக் கூறும் போதும் இரண்டும் முரண்படலாம். இச்சந்தர்ப்பத்தில் மாற்றிய அதாவது பின்னர் கூறப்பட்ட ஆதாரத்தின் அடிப்படையில் செயல்படுவதுடன், தெரியாமல் மாற்றப்பட்ட ஆதாரத்தின் அடிப்படையில் தீர்ப்புக் கூறியவரை மதித்தும் நடக்க வேண்டும்.

நபித் தோழர்களிடம் ஏற்பட்ட அனேகக் கருத்து வேறுபாடுகள் இந்த அடிப்படையில் எழுந்ததாகவே இருந்தன. உதாரணமாக, உடல் உறவில் ஈடுபட்டு விந்து வெளிப்படாவிட்டால், குளிக்க வேண்டியதில்லை என ஆரம்பத்திலும், பின்னர் குளிக்க வேண்டும் என்றும் நபி(ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள். குளிக்க வேண்டியதில்லை என்ற சட்டம் மாற்றப்பட்டதை அறியாத உமர்(ரலி) போன்றோர் இந்நிலையில் குளிக்க வேண்டியதில்லை என்ற அடிப்படையில் செயல்பட்டு வந்தனர். பின்னர் இது குறித்த சர்ச்சை எழுந்தபோது, ஆயிஷா(ரலி) அவர்களிடம் விசாரித்து குளிக்கத் தேவையில்லை என்ற சட்டம் மாற்றப்பட்டு விட்டதை அறிந்து தமது கருத்தை மாற்றிக் கொண்டார்கள்.

6. பலவீனமான ஹதீஸை ஆதாரமாகக் கொள்ளல்:

சிலர் “ழயீப்” ஆன ஹதீஸின் அடிப்படையிலும் செயற்படலாம் என்ற கருத்தில் இருக்கலாம். அதன் அடிப்படையில் அவர் ழயீபான ஹதீஸின் அடிப்படையில் தீர்ப்புக் கூறலாம். அல்லது ழயீபான ஹதீஸை, ஸஹீஹ் என்று எண்ணித் தீர்ப்புக் கூறலாம். இது இந்நிலைக்கு மாற்றமானவர்களின் முடிவுகளுடன் முரண்படலாம். ழயீபான ஹதீஸை, ஸஹீஹான ஹதீஸ் என எண்ணித் தீர்ப்புக் கூறியவர் பின்னர் உண்மையை அறியும் போது தான் முன்னர் கூறியதற்கு முரணான முடிவைக் கூட முன்வைக்கலாம். இந்த அடிப்படையிலும் அறிஞர்களுக்கு மத்தியில் அபிப்பிராய பேதம் எழுந்துள்ளதைக் காணலாம்.

7. அடிப்படை விதிகளிலும், ஆதாரமாகக் கொள்ளும் விதங்களிலும் ஏற்பட்ட முரண்பாடு:

அங்கீகரிக்கத்தக்க அறிஞர்கள் அனைவரிடமும் பல்வேறுபட்ட அடிப்படை விதிகள் இருந்தன. அந்த விதிகளை மையமாக வைத்தே அவர்கள் முடிவுகளை முன்வைத்தனர். விதிகள் முரண்படும் போது முடிவுகளும் முரண்படுவது தவிர்க்க முடியாததாகிவிட்டது!

உதாரணமாக “ஆஹாதான” – அதாவது மூன்றுக்கும் குறைந்த நபர்கள் அறிவிக்கும் ஹதீஸும் மதீனாவாசிகளின் நடைமுறையும் முரண்பட்டால் மதீனாவாசிகளின் நடை முறைக்கு இமாம் மாலிக்(ரஹ்) அவர்கள் முக்கியத்துவம் கொடுப்பார்கள். ஏனெனில், மதீனாவாசிகளின் நடைமுறைகளும் பழக்க வழக்கங்களும் சுன்னாவைக் கொண்டு தொடரப்பட்டதாகும். அதே வேளை அந்த நடைமுறை தவறு என்றால் அறிஞர்கள் மதீனாவில் அதிகமாக இருந்ததினால் சுட்டிக் காட்டப்பட்டிருக்கும். எனவே, மதீனாவாசிகளின் நடைமுறை குறைந்த சிலரின் அறிவிப்பை விட பலமானது என அவர்கள் கருதினார்கள். இந்தக் கருத்தை அனேக அறிஞர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை.

இவ்வாறே ஒரு அறிவிப்பாளர் ஹதீஸை அறிவித்து விட்டு அவரே அதற்கு முரணான விதத்தில் செயல்பட்டால், அவரின் அறிவிப்பை எடுப்பதா? அல்லது செயலை எடுப்பதா? என்பதில் அறிஞர்களுக்கு மத்தியில் அபிப்பிராய பேதம் உள்ளது. இமாம் அபூஹனீபா அவர்கள் அந்த அறிவிப்பாளர் மார்க்க அறிஞராக இருந்தால், அவரின் செயலையே ஆதாரமாகக் கொள்ள வேண்டும். ஏனெனில், அந்த ஹதீஸின் உண்மையான விளக்கத்தை அவரே சரியாக அறிந்து வைத்திருக்க அதிகம் வாய்ப்புள்ளது. சிலபோது அவர் அறிவித்த செய்தி மாற்றப்பட்டதாகக் கூட இருக்கலாம். அதனால் தான் அவர் தனது அறிவிப்புக்கு மாற்றமாகச் செயற்பட்டிருப்பார் என்ற அடிப்படையில் இந்த முடிவை இமாமவர்கள் எடுத்தார்கள். எனினும் ஏனைய அறிஞர்கள் இந்தக் கருத்தை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. அவர்கள் அறிவிப்புக்கே முக்கியத்துவமளிக்க வேண்டும் என்ற அடிப்படையில் செயற்பட்டனர்.

இவ்வாறே இமாம் அஹ்மத் அவர்கள் தனது சொந்த அபிப்பிராயமும், ழயீபான ஹதீஸும் முரண்பட்டால், தனது கருத்தை விட ழயீபான ஹதீஸிற்கு முன்னுரிமை அளிப்பார்கள். ஏனெனில், அறிவிப்பாளரின் நிலையை அடிப்படையாகக் கொண்டு ழயீப் எனத் தீர்மானிக்கப்பட்ட ஹதீஸ், ஸஹீஹானதாகக் கூட இருக்க வாய்ப்புள்ளது! இந்த அடிப்படையில் அவர்களது தீர்மானங்கள் அமைந்திருந்தன.

இவ்வாறு நோக்கும் போது அங்கீகரிக்கத்தக்க அறிஞர்களுக்கு மத்தியில் நியாயமான அடிப்படைகளில் அபிப்பிராய பேதங்கள் எழுந்தன என்பதை நாம் அறிந்து கொள்ளலாம். தொடர்ந்து கருத்து வேறுபாடுகளை எவ்வாறு களைய வேண்டும், இது விடயத்தில் கடைப்பிடிக்க வேண்டிய “ஆதாபுல் ஹிலாப்” கருத்து வேறுபாடுகள் விடயத்தில் கடைப்பிடிக்க வேண்டிய ஒழுங்குகள் குறித்தும் நோக்குவோம்.

மனிதர்களின் இயல்புகளும் குணங்களும் மாறுபட்டவையாக இருப்பதாலும், புரிந்து கொள்ளும் ஆற்றல்களில் காணப்படும் ஏற்றத்தாழ்வினாலும், அறிவில் காணப்படும் தராதரத்தினாலும் கருத்து வேறுபாடுகளைத் தவிர்ப்பது என்பது சாத்தியமற்றதாகும். இதே வேளை குர்ஆன்-சுன்னாவுக்கு முக்கியத்துவமளிக்காமை, தனி நபர்களுக்குக் கூடுதல் முக்கியத்துவமளித்தல், மனோ இச்சை, ஊர் வழமை, தன்மானப் பிரச்சினை என்பவற்றை முன்னிலைப்படுத்துவதாலும் கருத்து வேறுபாடுகள் உறுவாகின்றன.

இஸ்லாமிய உம்மத் ஒரு அணியாக இருந்து செயற்படுவது என்பது இஸ்லாமிய ஷரீஆ-வின் அடிப்படைகளில் ஒன்றாகும். இதைப் பெறுவதற்குப் பெரும் தடையாக கருத்து வேறுபாடுகள் அமைந்துள்ளன. அகீதாவில் ஒன்று பட்டவர்கள்கூட சாதாரண கருத்து வேறுபாடுகளால் ஒரு அணியாக இருந்து செயற்பட முடியாத துர்ப்பாக்கிய நிலையில் உள்ளனர். அங்கீகரிக்கத்தக்க காரணங்களால் ஏற்படும் கருத்து வேறுபாடுகள் விடயத்தில் கடைபிடிக்க வேண்டிய ஒழுங்கினைப் புரிந்து செயல்படாத பட்சத்தில் சத்தியப் பிரச்சாரம் சரியான பயனை அளிப்பது அரிதாகவே அமையும். எனவே, கருத்து வேறுபாடுகள் தொடர்பில் கைக்கொள்ளவேண்டிய சில ஒழுங்குகளை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகின்றேன்.

கருத்து வேறுபாட்டைத் தவிர்த்தல் வேண்டும்:-

முடிந்தவரை கருத்து வேறுபாட்டைத் தவிர்க்க முனைய வேண்டும். சிலர் இல்லாத கருத்து வேறுபாடுகளை மக்கள் மன்றத்தில் முன்வைத்து தம்மை முன்னிலைப்படுத்தும் விதத்தில் நடந்துகொள்கின்றனர். சில அழைப்பாளர்களிடம் காணப்படும் இந்த “முதன்மை ஊக்கம்” என்ற உளவியல் பலவீனம் அல்லது பிரபலம் தேடும் உளவியல் குறைபாடு களத்தில் குழப்பமான சூழ்நிலைகளை உருவாக்கி வருகின்றது.

இன்னும், நீங்கள் எல்லோரும் அல்லாஹ்வின் கயிற்றை வலுவாகப் பற்றிப் பிடித்துக்கொள்ளுங்கள். நீங்கள் பிரிந்து விடாதீர்கள். அல்லாஹ் உங்களுக்குக் கொடுத்த நிஃமத்களை (அருள் கொடைகளை) நினைத்துப் பாருங்கள். நீங்கள் ஒருவருக்கொருவர் பகைவர்களாய் இருந்தீர்கள் – உங்கள் இதயங்களை அன்பினால் பிணைத்து, அவனது அருளால் நீங்கள் சகோதரர்களாய் ஆகிவிட்டீர்கள். இன்னும், நீங்கள் (நரக) நெருப்புக் குழியின் கரைமீதிருந்தீர்கள். அதிலிருந்தும் அவன் உங்களைக் காப்பாற்றினான் – நீங்கள் நேர் வழி பெறும் பொருட்டு அல்லாஹ் இவ்வாறு தன் வசனங்களை உங்களுக் குத் தெளிவாக்கு கிறான்”. (3:103)

“இன்னும் அல்லாஹ்வுக்கும், அவனுடைய தூதருக்கும் கீழ்படியுங்கள் – நீங்கள் கருத்து வேறுபாடு கொள்ளாதீர்கள். (அவ்வாறு கொண்டால்) கோழைகளாகி விடுவீர்கள். உங்கள் பலம் குன்றிவிடும். (துன்பங்களைச் சகித்துக் கொண்டு) நீங்கள் பொறுமையாக இருங்கள் – நிச்சயமாக அல்லாஹ் பொறுமையுடையவர்களுடன் இருக்கின்றான்.” (8:46)

“நீங்கள் அவன் பக்கமே திரும்பிவிடுங்கள். அவனிடம் பயபக்தியுடன் நடந்து கொள்ளுங்கள். தொழுகையையும் நிலை நிறுத்துங்கள். இன்னும், இணைவைப்போரில் நீங்களும் ஆகி விடாதீர்கள். எவர்கள் தங்கள் மார்க்கத்தில் பிரிவினைகளை உண்டாக்கி (பல) பிரிவுகளாகப் பிரிந்து விட்டனரோ (அவர்களில் ஆகி விட வேண்டாம். அவ்வாறு பிரிந்த) ஒவ்வொரு கூட்டத்தாரும் தங்களிடமிருப்பதைக் கொண்டே மிகிழ்வடைகிறார்கள்.” (30:31-32) என்ற வசனங்கள் கருத்து வேறுபாடுகளைத் தவிர்ப்பதன் அவசியத்தை உணர்த்துகின்றனர்.

நீங்கள் முரண்படாதீர்கள். உங்கள் உள்ளங்களுக்கிடையில் முரண்பாடு ஏற்பட்டுவிடும். (புகாரி)

என்ற நபிமொழி முரண்பாடுகள் உள்ளங்களுக் கிடையில் பிணைப்பை அறுத்துவிடும் என்பதை உணர்த்துகின்றது.

இருவர் ஒரு ஆயத்துக் குறித்து தர்க்கித்துக் கொண்டிருக்கும் சப்தத்தைக் கேட்ட நபி(ஸல்) அவர்கள், தனது முகத்தில் கோபம் தெளிவாகத் தெரியும் நிலையில் அவர்களிடம் வந்து, “தமது வேதத்தில் கருத்து முரண்பாடு கொண்டது தான் உங்களுக்கு முன்பிருந்த சமூகங்களை அழித்தது” எனக் கூறி இப்போக்கைக் கண்டித்தார்கள். (முஸ்லிம்)

எனவே கருத்து முரண்பாட்டில் அதிக அக்கறை காட்டாது, ஒரு வசனம் குறித்தோ ஹதீஸ் குறித்தோ சர்ச்சை எழும் போது முடிந்தவரை வாதப் பிரதிவாதங்களைத் தவிர்த்து ஒதுங்கிக்கொள்வது நல்லதாகும்.

கருத்து வேறுபாடுகளால் பிளவாகவோ, பிரிவாகவோ ஆக்காதிருத்தல்:-

அகீதாவுடன் தொடர்புபடாத, பிக்ஹ் மஸ்அலாக்கள் தொடர்பான அல்லது இஜ்திஹாதுக்குரிய அம்சங்களை பிளவுக்கோ, பிரிவுக்கோ உரிய காரணமாக ஆக்காதிருக்க வேண்டும். ஏனெனில், பிளவு ஏற்பட்டு விட்டால், சீர்திருத்தத்தை விட சீர்கேடுகளே நடைபெறும் சாத்தியம் அதிகமாகும். இது குறித்து அறிஞர் ஷாதிபீ(ரஹ்) அவர்கள் தமது “அல் முவாபிகாத்” என்ற நூலில் குறிப்பிடும் போது,

“கருத்து வேறுபாடுகள் ஏற்பட்டு அந்த கருத்து வேறுபாடுகளால் குரோதமோ, பகைமையையோ, பிரிவினையோ ஏற்படவில்லையென்றால் அதன் மூலம் அது இஸ்லாமிய அடிப்படையில் உருவான கருத்து வேறுபாடு என்று அறிந்துகொள்ளலாம். எனவே, கோபத்தையும், குரோதத்தையும், பிரிவினையையும் உருவாக்கும் கருத்துவேறுபாடுகளுக்கும் இஸ்லாத்துக்கும் சம்பந்தம் இல்லை எனவும் அறிந்துகொள்ளலாம்.

“இன்னும், நீங்கள் எல்லோரும் அல்லாஹ்வின் கயிற்றை வலுவாகப் பற்றிப் பிடித்துக்கொள்ளுங்கள். நீங்கள் பிரிந்து விடாதீர்கள்;. அல்லாஹ் உங்களுக்குக் கொடுத்த நிஃமத்களை (அருள் கொடைகளை) நினைத்துப் பாருங்கள்;. நீங்கள் பகைவர்களாய் இருந்தபோது – உங்கள் இதயங்களை அன்பினால் பிணைத்து, அவனது அருளால் நீங்கள் சகோதரர்களாய் ஆகிவிட்டீர்கள்;. இன்னும், நீங்கள் (நரக) நெருப்புக் குழியின் கரை மீதிருந்தீர்கள். அதிலிருந்தும் அவன் உங்களைக் காப்பாற்றினான் – நீங்கள் நேர் வழி பெறும் பொருட்டு அல்லாஹ் இவ்வாறு தன் வசனங்களை உங்களுக்கு தெளிவாக்குகிறான்”. (3:103)

என்ற வசனம் மூலம் இதை உணரலாம். கருத்து வேறுபாடு பிரிவினையை உண்டுபண்ணினால் அது அவர்களது மனோ இச்சையைப் பின்பற்றுவதால் ஏற்படுவதேயாகும். இது வழிகெட்ட பிரிவின் அடையாளமாகும்” என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்கள்.

(அல் முவாபிகாத் 4/186)

எனவே, சாதாரண கருத்து வேறுபாடுகளைக் காரணம் காட்டி கோபத்தையும் குரோதத்தையும் ஏற்படுத்திக்கொள்ளவோ, பிரிவினையை உருவாக்கி விடவோ கூடாது!

கருத்து வேறுபாடுகளின் தராதரத்தைப் புரிந்து கொள்ளுதல் :-

கருத்து வேறுபாடு என்ற பதம் பொதுவானது! ஆனால், இது எது தொடர்பாக எழுகின்றது என்பதைப் பொறுத்து அதன் பாரதூரம் ஏறி இறங்கலாம். தீமையை அந்தத் தீமையின் அளவுக்கே எதிர்க்க வேண்டும். எனவே, கருத்து வேறுபாட்டின் தராதரத்தைப் புரிந்து கொள்ளல் அவசியமாகும்

.

1) அகீதா தொடர்பான கருத்து வேறுபாடுகள்:-

இஸ்லாமிய அடிப்படை அம்சங்களில் ஏற்பட்டுள்ள கருத்து வேறுபாடுகளைச் சாதாரணமாகக் கொள்ள முடியாது! உதாரணமாக, அல்லாஹ் அர்ஷில் இருக்கின்றான்; ஈமான் கூடும் – குறையும், பெரும் பாவங்கள் குப்ரை ஏற்படுத்தாது, கழா கத்ரை நம்புதல் வேண்டும். முஸ்லிம் உலகில் தோன்றிய பல்வேறுபட்ட வழிகெட்ட அமைப்புக்கள் இதற்கு மாற்றமான அபிப்பிராயங்களைக் கொண்டுள்ளன. ஆனால், இது கண்டிக்கத்தக்கதாகும். இது போன்ற விடயங்களில் மாற்று அபிப்பிராயம் கொள்ள முடியாது!

2) பிக்ஹ் மஸ்அலாக்கள் தொடர்பான கருத்து வேறுபாடு:-

உதாரணமாக, பெண்ணைத் தொட்டால் வுழு முறியுமா? முறியாதா? ஒட்டக இறைச்சி உண்டால் வுழு முறியுமா? என்பன போன்ற மஸ்அலாக்கள். இதில் ஒருவர் மாற்றமான அபிப்பிராயத்தில் இருந்தால் கூட அகீதா விடயத்தில் மாற்றுக் கருத்துக் கொண்டவர் போன்று எதிர்க்க முடியாது! இதில் மாற்றுக் கருத்துடையவர்களிடம் சுன்னாவின் கருத்தை முன்வைக்க வேண்டும். அவர்களும் சுன்னாவின் தெளிவான கருத்து கிடைத்து விட்டால் தமது கருத்தை விட்டு விட்டு சுன்னாவின் கருத்தை எடுத்து நடக்கவேண்டும். இது போன்ற அம்சங்களில் தான் மத்ஹபுடைய அறிஞர்களுக்கு மத்தியில் அபிப்பிராய பேதங்கள் எழுந்தன. அவர்கள் இத்தகைய கருத்து வேறுபாடுகளைப் பிளவாகவோ, பிரிவாகவோ, பகைமைக்கான காரணியாகவோ ஆக்கியதில்லை.

3) இஜ்திஹாதுக்குரிய ஆதாரங்கள்:-

குர்ஆன்-சுன்னாவில் நேரடியாக ஆதாரம் கிட்டாமல், ஆழமாக ஆய்வு செய்து முடிவு செய்ய வேண்டிய விடயங்கள் தான் இத்திஹாதுடைய விடயங்களாகும். இதில் அறிஞர்களுக்கு மத்தியில் கருத்து வேறுபாடு எழும். ஒரு அறிஞர் சரியான முறையில் முயற்சித்து பிழையான தீர்வை முன்வைத்தால் கூட அவரது ஆய்வுக்குக் கூலி உண்டு என இஸ்லாம் கூறுகின்றது. இரண்டில் ஒன்று தான் சரி என்று தீர்க்கமான முடிவு செய்ய முடியாத இஜ்திஹாதுக்குரிய விடயங்களில் குர்ஆன்-சுன்னாவை வைத்து அவரவர் புரிந்து கொண்டதின் அடிப்படையில் ஆய்வு செய்யும் அதே வேளை, அடுத்த தரப்பாரைக் குறை கூறாதிருக்க வேண்டும்.

தடுக்கப்பட்டவை கருத்து வேறுபாட்டுக்குரியவை அல்ல:

கப்ரு கட்டுதல், அதற்கு விளக்கேற்றுதல் போன்ற அம்சங்களை இஸ்லாம் தடுத்துள்ளது. நேரடியாக ஹதீஸ் தடுத்துள்ள இது போன்ற விடயங்களில் கூட சமூகத்துக்கு மத்தியில் கருத்து வேறுபாடு உள்ளது! அதற்காக இது போன்ற அம்சங்களைக் கருத்து வேறுபாட்டுக்குரியவை என்று கூற முடியாது! இவை தடுக்கப்பட்டவை.

இவ்வாறே எவ்வித ஆதாரமுமற்ற வணக்க வழிபாடுகள் “பித்அத்”துக்களாகும். அவற்றை இஸ்லாம் தடுத்துள்ளது. கூட்டு துஆ, கத்தம், கந்தூரி, மவ்லிது போன்ற அனைத்து “பித்அத்”துக்கள் விடயத்திலும் சமூகத்தில் கருத்து வேறுபாடு உள்ளது. அதற்காக இவற்றை கருத்து வேறுபாட்டுக்குரிய விடயங்கள் என்று சாதாரணமாகக் கூறி விடமுடியாது. இவை எவ்வித மார்க்கச் சான்றுகளும் இல்லாமல் சமூகம் உருவாக்கிக் கொண்ட சடங்குகள்! தடுக்கப்பட்ட “பித்அத்”துக்கள் என்பதைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

மாற்றுக் கருத்துடையவர்களையும் மதித்து நடத்த வேண்டும்:

நாம் புரிந்து கொண்டதற்கு மாற்றமான கருத்தை முன்வைப்பவர்கள் பல ரகத்தினர்களாக இருப்பார்கள். சிலர் மாற்றுக் கருத்துக்களைக் களைவதை விட மாற்றுக் கருத்துடையவர்களின் கண்ணியத்தையும் சமூக அந்தஸ்தையும் குறைப்பதிலேயே கண்ணும் கருத்துமாக இருக்கின்றனர். இது சாதாரண கருத்து வேறுபாட்டை குரோதமாக மாற்றி விடுகின்றது.

ஒருவர் மாற்றுக் கருத்துடையவரென்றால், சமூக அச்சத்தின் காரணமாக, அறிவீனமாக, நுனிப்புல் மேய்ந்ததால் அரபு அறிவு இன்மையால் இப்படிக் கூறியுள்ளார் என்று குத்தல் வார்த்தைகளால் எழுதும் போதும், பேசும் போதும் விரிசல் தவிர்க்க முடியாததாகி விடுகின்றது.

அனுபவம் வாய்ந்த “தாயி”கள் கூட இந்தப் பாணியினைப் பின்பற்றுவது தான் வியப்பாக உள்ளது. இதனால் கருத்து மாற்றத்தை ஒரு போதும் ஏற்படுத்த முடியாது! இது மன முறிவையே உண்டுபண்ணும். எனவே, மாற்றுக் கருத்துடையவர்களைத் தரக் குறைவாக நோக்குவதையோ, விமர்சிப்பதையோ தவிர்க்கவேண்டும். அதே வேளை சத்தியத்தைச் சொல்வதிலும் உறுதியாக இருக்கவேண்டும்! கருத்தை கண்ணியமாக மறுக்க வேண்டும். மாற்றுக் கருத்துடையவர்களை மட்டரகமாக விமர்சிக்கலாகாது!

நல்ல வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்தல்:

மாற்றுக் கருத்தை மறுக்கும் போது நல்ல வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்தி மறுக்க முனைய வேண்டும்.

(நபியே!) என் அடியார்களுக்கு அவர்கள் அழகியதையே சொல்ல வேண்டும் என்று கூறுவீராக! நிச்சயமாக ஷைத்தான் அவர்களுக்கிடையில் (தீயதைத் தூண்டி) விஷமஞ் செய்வான். நிச்சயமாக ஷைத்தான் மனிதனுக்குப் பகிரங்கமான பகைவனாக இருக்கின்றான். (17:53)

எமது பேச்சு நடை நற்பையும் பிணைப்பையும் உண்டுபண்ணுவதாக இருக்க வேண்டுமே தவிர குரோதத்தையும், பிரிவையும் உண்டுபண்ணுவதாக அமைந்து விடக் கூடாது.

சத்தியமே இலக்கு:-

சத்தியத்தை தெளிவுபடுத்துவதே எமது இலக்காக இருக்க வேண்டும். மாற்றுக் கருத்துடையவர்களை மட்டம் தட்டுவதையோ, தன்னைப் பிரபல்யப்படுத்துவதையோ நோக்கமாகக் கொள்ளக்கூடாது.

அடுத்து உண்மையைக் கண்டறியும் உணர்வுடன் உரையாட வேண்டும். அடுத்தவர் கூறும் அனைத்தையும் எதிர்ப்பது என்ற நிலை கூடாது. சில போது உண்மை எமது எதிர்த்தரப்பினர் பக்கம் கூட இருக்கலாம். இது குறித்து இமாம் ஷாபியீ(ரஹ்) அவர்கள் கூறும் போது,

“நான் யாருடன் வாதிட்டாலும் சில போது சத்தியம் அவர் பக்கம் இருக்கலாம் என்ற எதிர்பார்ப்பு இன்றி வாதிட்டதே கிடையாது” என்று குறிப்பிடுகின்றார்கள்.

கடுமை காட்டத் தேவையற்ற விடயத்தில் கடுமை காட்டி விடக் கூடாது!

அகீதா கருத்து வேறுபாடுகள் போன்று இஜ்திஹாதுடைய விடயங்களைக் கைக்கொள்ள முடியாது! சிலர் சாதாரண கருத்து வேறுபாடுகளைக் காரணம் காட்டி ஒருவருக்குப் பின்னால் மற்றவர் தொழுவதைத் தவிர்த்து விடுகின்றனர். கூட்டங்களில் பங்குகொள்வதைத் தவிர்க்கின்றனர். மார்க்கக் கருத்து வேறுபாடாக இல்லாது கால நேர சூழலை அவதானித்து மசூராவின் அடிப்படையில் செய்ய வேண்டிய முடிவுகளில் ஏற்படும் கருத்து வேறுபாடுகளைக் கூட ஒருவரை ஒருவர் பகைத்துக் கொள்வதற்கான காரணியாக எடுத்துக் கொள்கின்றனர்.

உதாரணமாக, தஃவாவைப் பகிரங்கமாகச் செய்வதா? இரகசியமாகச் செய்வதா? என்பதை நபி(ஸல்) அவர்கள் நபித் தோழர்களின் ஆலோசனையைப் பெற்று முடிவு செய்தார்கள். தஃவா செய்ய வேண்டும் என்பது இறைக் கட்டளை அதை எப்படிச் செய்வது என்பதை ஆலோசனை மூலம் முடிவு செய்தார்கள். இதில் ஏற்படும் கருத்து வேறுபாடு மார்க்கக் கருத்து வேறுபாடு அல்ல. உதாரணமாக, ஒரு ஊரில் நாம் தனியாக ஜும்ஆ செய்வதா? இல்லையா? என்பது கால நேர சூழல், எமது பலம்-பலவீனங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு மசூராவின் அடிப்படையில் செய்ய வேண்டிய முடிவாகும். இதில் இரு கருத்து வந்தால், ஏற்கனவே இருந்த முடிவில் இருக்க வேண்டும். சில போது இதில் ஏற்படும் கருத்து வேறுபாட்டை அகீதாவில் ஏற்பட்ட கருத்து வேறுபாடு போல் கருதி ஒருவரை மற்றவர் விமர்சிப்பதையும், பகைத்துக் கொள்வதையும், பிரிந்து விடுவதையும் பார்க்கின்றோம். இது கருத்து வேறுபாட்டைக் கையாள்வதில் ஏற்பட்ட பிழையான அனுகுமுறையின் விளைவுகளாகும்.

எனவே, இது விடயத்தில் தெளிவான ஒரு நிலைப்பாட்டைக் கொண்டு, குழப்பமான சூழ்நிலைகளைத் தவிர்க்க முனைவோமாக!

(முற்றும்)