ஷைகுல் இஸ்லாம் முஹம்மது இப்னு அப்துல் வஹ்ஹாப் (ரஹ்)

இவர்களது இயற்பெயர் “முஹம்மது” என்பதாகும். இவர்களின் தந்தையின் பெயர் “அப்துல் வஹ்ஹாப்” என்பதாகும். ஹிஜ்ரி 1115 ஆம் ஆண்டு (கி.பி. 1703) சவூதி அரேபியாவின் இன்றைய தலைநகரான ரியாத் நகருக்கு வடபகுதியில் உள்ள “உயைனா” என்ற ஊரில் பிறந்தார்கள்.

இவரது தந்தை மார்க்க கல்வியில் வல்லுனராக இருந்தார்கள். எனவே இமாம் முஹம்மது அவர்கள் தனது சொந்த ஊரிலேயே வாழ்ந்து தனது தந்தையிடமே ஆரம்பக்கல்வி பயின்றார்கள். அன்று இவர் வாழ்ந்த பகுதிக்கு “அப்துல்லாஹ் இப்னு முஹம்மது இப்னு ஹமாத் இப்னு முஅம்மா” என்பவர் அமீராக இருந்தார்கள். இமாம் முஹம்மது அவர்கள், சிறிய வயதிலேயே மிக புத்தி கூர்மையானவராகவும், நல்ல ஆரோக்கியமுடையவராகவும் இருந்தார்கள். பத்து வயதில் திருக்குரானை மனனம் செய்து முடித்தார்கள். இவரது தந்தை இவர்களைப்பற்றி கூறும்போது, “முஹம்மதை பண்ணிரண்டாவது வயதில் ஜமாஅத்துடன் தொழுவதற்கு தகுதியானவராக கண்டபோது, அதே வருடத்திலேயே திருமணம் செய்து வைத்தேன்” என கூறினார்கள்.

தம் தந்தையிடம் ஹன்பலி மத்ஹபின் ஃபிக்ஹையும், குர்ஆன், ஹதீஸ் விளக்கங்களையும் கற்றார்கள். இவர்கள் சிறிய வயதிலிருந்தே திருக்குர் ஆன், ஹதீஸ் விளக்கங்களையும், இஸ்லாத்தின் கொள்கைகளையும் அறிவதில் மிக ஆர்வமுடையவராக இருந்தார்கள். இப்னு தைமிய்யா, இப்னு கையூம் போன்ற மேதைகள் எழுதிய புத்தகங்களுக்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுத்து அவற்றை அதிகமாக படித்துவந்தார்கள்.

அதனைத் தொடர்ந்து புனித மக்காவுக்குச் சென்று ஹஜ்ஜுக் கடமைய நிறைவேற்றிய பின் மதீனா சென்று பெருமானார் (ஸல்) அவர்களின் பள்ளியை தரிசித்தார்கள். அதன் பின் பெருமானார் (ஸல்) அவர்களையும், அவர்களது உத்தம ஸஹாபாக்களையும் ஜியாரத்து செய்தார்கள்.

அன்று மதீனாவில் மிகப்பெரும் மார்க்க மேதையாக திகழ்ந்த “அப்துல்லாஹ் பின் இப்றாஹீம் பின் ஸைஃப்” என்பவர்களிடமிருந்து கல்வி கற்றார்கள். இவர்கள் “மஜ்மஆ” ( இது நஜ்த் பகுதியிலுள்ள ஒரு ஊரின் பெயராகும் ) என்ற ஊரின் தலைவராக இருந்தார்கள்.

தம் ஆசிரியரிடமிருந்து அதிகமான கல்வியையும் அவர் தம் நேசத்தையும் பெற்றார்கள். எனவே இவர்களுக்கு பல புதிய அறிவுக்கலைகளை கற்றுக்கொடுப்பதில் ஆசிரியர், முழு முயற்சி எடுத்துக்கொண்டார்கள். ஆசிரியரின் அன்பையும், பிரிக்க முடியாத தொடர்பையும் உண்டாக்கிக் கொள்வதற்கு மிக முக்கியமான காரணமாக இருந்தது யாதெனில் ஏகத்துவக் கொள்கையில் மாணவர்-ஆசிரியர் இருவருடைய சிந்தனைகளும் அடிப்படைகளும் ஒன்றுபட்டிருந்தமையேயாகும்.

நஜ்து மாகாணத்தவர்களும், மற்றவர்களும் பிற்போக்கான கொள்கையில் இருந்துகொண்டு, தவறான செயல்களில் ஈடுபட்டு, அதை இபாதத் என எண்ணிக்கொண்டிருப்பதைக் கண்டு மனவேதனைப்படுவதில் ஆசிரியரும்-மாணவர் முஹம்மதுவும் ஒன்றுபட்டிருந்தனர். எனவே முஹம்மதை ஆசிரியர் மிகவும் நேசித்தார். தம் ஆசிரியரோடு தோழமை கொண்டிருந்ததனால், அதிகமான பயன்களைப் பெற்றார்கள். ஆகவே, “இரக்கமுடையவர்களுக்கு அல்லாஹ் இரக்கம் காட்டுகிறான்” என்ற மஷ்ஹூர்-முஸல்ஸல் ஹதீஸை இரு தொடர்கள் மூலம் அறிவிப்பதற்கு தம் ஆசிரியர், தனது மாணவரான முஹம்மதுவுக்கு அனுமதி வழங்கினார்கள்.

இவ்விரு தொடர்களில்,

முதல் தொடர்: “இப்னு முப்லிஹ்” என்பவர், இப்னு தைமிய்யா கூறியதாக, இவர் இவருடைய ஆசிரியர் கூறியதாக, இப்படியே அஹமது பின் ஹன்பல் (ரஹ்) அவர்கள் வரை சென்று சேரும் தொடர் ..

இரண்டாவது தொடர்: ” அப்துர்ரஹ்மான் பின் ரஜப்” என்பவர் “இப்னுல் கையிம்” சொன்னதாக, இவர் இப்னு தைமிய்யா சொன்னதாக, இப்படியே இமாம் அஹமது பின் ஹன்பல் (ரஹ்) அவர்கள் வரை சென்று சேரும் தொடர்.

மேலும் அக்கால மாபெரும் ஹதீஸ் கலை வல்லுனரான “அப்துல்பாக்கி ஹன்பலி என்பவர் மூலம் கிடைத்த ஹதீஸ்களையும் அறிவிப்பதற்கு முஹம்மத் அவர்களுக்கு ஆசிரியர் அனுமதி வழங்கினார். அரும்பெறும் ஹதீஸ் தொகுப்புகளைத் திரட்டிய இமாம்களான புகாரி (ரஹ்) முஸ்லிம் (ரஹ்) திர்மிதீ (ரஹ்) அபூதாவூத் (ரஹ்) இப்னுமாஜா (ரஹ்) நஸயீ (ரஹ்) ஆகியோர் தொகுத்த ஹதீஸ்களையும் இமாம்களான மாலிக் (ரஹ்) ஷாஃபியீ (ரஹ்) அஹ்மது இப்னு ஹன்பல் (ரஹ்) போன்றவர்கள் தொகுத்த ஹதீஸ்களை அவர்களோடு இணைத்து அறிவிப்பதற்குள்ள அனுமதியையும் தம் ஆசிரியரிடமிருந்து பெற்றார்கள்.

ஆசிரியர் அப்துல்லாஹ், இமாம் முஹம்மத் அவர்களை, ஹதீஸ் கலை மேதையான முஹம்மத் ஹயாத் ஸிந்தி என்பவர்களிடம் அறிமுகம் செய்து வைத்தார்கள். “முஹம்மத் தூய்மையான கொள்கையுடையவர்கள், இணைவைப்பதையும், இஸ்லாத்தில் புதுமையாகத் தோன்றியுள்ள பித்அத்களையும், அனாச்சாரங்களையும், வெறுக்கின்றவர்கள், இஸ்லாமியப் பாதையில் போர்புரியவும், மார்க்கப்பிரச்சாரம் புரிவதற்கும் உதவியாக இருக்கும் அறிவென்னும் சக்திமிக்க ஆயுதத்தைத் தயார் செய்வதற்காகவே தம் ஊரைவிட்டு புறப்பட்டார்கள்” என்ற அறிமுக உரையையும் முஹம்மதைப்பற்றி சொன்னார்கள்.

அதன்பிறகு மதினாவில் ” அலி அபந்தி தாகிஸ்தானி, இஸ்மாயில் அஜ்லூனி, அப்துல் லத்தீப் அபாலகீ அல் அஹ்சாயீ” என்பவர்களும், முஹம்மத் அபாலிகீ ” போன்ற மேதைகளிடமிருந்தும் கல்வி பெற்றார்கள்.

தன் ஆசிரியர் அப்துல்லாஹ் வழங்கிய அனுமதி போன்றே தாகிஸ்தானி, அஹ்சாயீ என்பவர்களும், அபில் மலாஹிப்” என்பவர் மூலம் கிடைக்கப்பெற்ற ஹதீஸ்களை அறிவிப்பதற்கு அனுமதி வழங்கினார்கள்.

பஸராவில் இமாம் முஹம்மதின் ஆசிரியர்கள்:

மதீனாவிலிருந்து ந‌ஜ்து மாகாணம் சென்று, அங்கு சில காலம் தங்கி மார்க்க மேதைகள் பலரிடம் கல்வி பயின்றார்கள். இவர்களில் “முஹம்மது மஜ்மூயி” என்பார் குறிப்பிடத்தக்கவராவார்கள். இமாம் முஹம்மத் பஸராவில் இருக்கும் காலத்தில் இலக்கணம், மொழி, ஹதீஸ் போன்ற கலைகளை அதிகம் பயின்று சில புத்தகங்களும் எழுதினார்கள். இஸ்லாத்தில் பித்அத் என்னும் புதுமையாகத் தோன்றியவற்றையும், அனாச்சாரங்களையும், சமாதி வழிபாட்டையும், இவ்வாறான இஸ்லாத்திற்கு முரணானவற்றையும் ஒழிப்பதிலேயே தம் அறிவையும், ஆராய்ச்சியையும் பயன்படுத்தினார்கள். தாம் கூறுகின்ற ஒவ்வொன்றுக்கும் தகுந்த, மிகத்தெளிவான குர்ஆன்-ஹதீஸ் அடிப்படையிலான ஆதரங்களையும் எடுத்துக் காட்டினார்கள்.

இவர்கள் பஸராவில் கல்வி கற்கின்ற காலத்தில் அங்கு மக்கள் பித் அத்கள் புரிவதிலும், கப்ருகளை வணங்குவதிலும், இன்னும் பல அனாச்சாரங்களிலும் மூழ்கி இருந்தனர். அவற்றைவிட்டு மக்களை தடுத்தபோது, மக்கள் அவருக்கு பல வகைகளில் தொல்லைகல் கொடுத்து, இமாம் அவர்களை உச்சிப்பொழுதில் ஊரைவிட்டு வெளியேற்றினார்கள். இவர்களின் ஆசிரியரான, “முஹம்மத் மஜ்மூயி” அவர்களும் பல தொல்லைகளுக்கு ஆளானார்கள்.

இவர்களின் தொல்லைகளைத் தாங்க முடியாமல் இமாம் முஹம்மது அவர்கள் மூளையை உருக்கும் கொடும் வெயிலில் கடுமையான தாகத்தையும் சகித்துக்கொண்டு, ஸுபைர் (இது பஸராவுக்கும் அடுத்துள்ள) எனும் ஊருக்கு கால்நடையாக சென்றார்கள். வழியில் அவ்வூரைச் சேர்ந்த “அபூஹுமைதான்” என்பவர் தனது வாகனத்தில் இமாம் முஹம்மதை ஏற்றிக்கொண்டு, தம் ஊருக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். பின் அங்கிருந்து மார்க்கத்தின் அறிவுக்கருவூலங்களையும், கலாச்சாரங்களையும் அதிகமாக பெற்றுக்கொள்வதற்காக, ஷாம் தேசம் நோக்கி கால்நடையாக சென்றார்கள்.

நஜ்து மாகாணம் திரும்புதல்:

பல இஸ்லாமிய நாடுகளுக்குச் சென்று மார்க்கத்தை கற்கவேண்டும் என்ற பேரவா கொண்டிருந்த இமாம் முஹம்மத் அவர்களுக்கு பொருளாதாரம் இடம் கொடுக்காதலால், ஷாம் (சிரியா) நாட்டை விட்டுவிட்டு “அஹ்சா” என்ற நகருக்குச் சென்று அங்கு “அப்துல் லத்தீஃப் ஷாஃபியீ” என்பவர்களிடம் தங்கி சில காலம் பயின்றார்கள். பின் தம் தாயகமான நஜ்து மாகாணத்திற்கு திரும்பினார்கள். தம் தந்தை அப்துல் வஹ்ஹாப் இருந்து வந்த “ஹரீமலா” என்ற ஊருக்குச் சென்று தம் தந்தையிடம் மீண்டும் கல்வியை கற்றார்கள்.

ஷெய்குல் இஸ்லாம் இப்னு தைமிய்யா, இப்னுல் கையிம் போன்ற பெரியார்கள் எழுதிய புத்தகங்களை அதிகமாகப் படித்தார்கள். இதனால் மார்க்க ஞானத்தில் மிகுந்த தெளிவையும், உறுதியையும் பெற்றார்கள். இதனால் தம் அறிவுப் பிரயாணங்களில் கண்கூடாக கண்ட மூடக்கொள்கைகளையும், வீணான பழக்க-வழக்கங்களையும் ஒழிக்கப் பிரச்சாரம் செய்வது என திட்டமிட்டார்கள்.

பிரச்சாரத்திற்கு முன்னர் நஜ்தின் நிலை:

இமாம் முஹம்மது இப்னு அப்துல் வஹ்ஹாப் அவர்கள் அறிவொளியைத் தேடி ஹிஜாஸ், அஹ்ஸா, பஸரா, ஸுபைர் போன்ற ஊர்களுக்குச் சென்றார்கள் என மேலே அறிந்தோம். தம் நாடான நஜ்து மாகாணத்தில் கண்ட வெறுக்கத்தக்க பழக்க-வழக்கங்களையும், மோசமான கொள்கைகளையும், அறியாமையையும், மனிதனுக்கு ஊறு விளைவிக்கின்ற இழிவான, வெறுக்கத்தக்க எத்தனையோ விஷயங்களையும், அங்குள்ள மக்களின் வழி தவறிய போக்கையும் தக்க மார்க்க ஆதரங்களோடு தகர்த்து எறியவே, மேலே கூறப்பட்ட நாடுகளுக்கு மார்க்க அறிவையும், அதன் தெளிவான விளக்கத்தையும் பெறுவதற்காக சென்றார்கள்.

இவர்கள் கல்வி கற்கின்ற நாள்களிலும்கூட தம்முடன் இருந்து வந்தவர்களிடம், தாம் அறிந்த மார்க்க அறிவுகளையும், ஏகத்துவ கொள்கையினையும் எடுத்துக்கூறி, பொதுமக்களும், அறிவாளிகளென வாதாடக்கூடிய சிலர்களும் கடைபிடித்து வந்த மூடபழக்கங்களை தகுந்த ஆதாரங்களுடன் எடுத்துக்கூறி தடுத்து வந்தார்கள்.

இமாம் முஹம்மது அவர்கள் மதீனாவில் இருந்தபோது மக்கள் ரஸூல் (ஸல்) அவர்களிடம் இஸ்திகாதா தேடுவதையும், அல்லாஹ்வை அழைப்பதை விட்டுவிட்டு இறந்தவர்களை அழைத்து உதவி தேடுவதையும் செவிமடுத்த இமாம் முஹம்மத் அவர்கள் மிகுந்த வருத்தத்திற்கும், கோபத்திற்கும் ஆளானார்கள். எனவே தனது ஆசிரியரான “முஹம்மத் ஹயாத் சிந்தி” என்பவரிடம் இவ்வாறு செய்கின்ற மக்களைப்பற்றி என்ன கூறுகின்றீர்கள் என வினவியபோது கீழ்காணும் திருக்குர்ஆன் வசனத்தை ஓதிக்காண்பித்தார்கள்:

إِنَّ هَـٰؤُلَاءِ مُتَبَّرٌ مَّا هُمْ فِيهِ وَبَاطِلٌ مَّا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿ الأعراف ١٣٩﴾

“நிச்சயமாக இந்த மக்கள் ஈடுபட்டிருக்கும் மார்க்கம் அழியக் கூடியது இன்னும் அவர்கள் செய்பவை யாவும் (முற்றிலும்) வீணானவையே” (என்றும் கூறினார்). ( அல்-அஃராஃப் : 139 )

நஜ்து மாகாண மக்களின் நிலைமைகளையும் அவர்கள் கல்வி தேடிச் சென்ற ஊர்களில் உள்ள மக்களின் நிலைமைகளையும் ஆராய்ந்தபோது அம்மக்கள் இஸ்லாத்தை விட்டும் தூரமாக இருந்து வருவதை கண்டார்கள்.தொடரும் …

நஜ்து மாகாண வரலாற்று ஆசிரியர்களான “இப்னு பிஷ்ர்” “இப்னு கன்னாம்” “ஆலூசி” , இன்னும் தற்கால வரலாற்று ஆசிரியர் “ஹாபிஸ் வஹபா” போன்றவர்கள் குறிப்பிடுவது போன்று நஜ்து மாகாணம் அனாச்சாரம், இஸ்லாத்திற்கு முரண்பட்ட கொள்கைகள் முதலியவற்றின் உறைவிடமாக இருந்தது. அதிகமான கப்ருகளை சஹாபாக்களுடையது என கருதி, அங்கே மக்கள் சென்று புனித கஃபாவிற்கு ஹஜ்ஜு செய்ய செல்வதுபோன்று செயல்பட்டு வந்தனர். சமாதிகளிடம் அவர்கள் தேவைகளைக்கோரி, தங்களுக்கு ஏற்பட்டுள்ள தொல்லைகளையும், துன்பங்களையும் நீக்குமாறு வேண்டினர். “ஜுபைலா” என்ற ஊரில் “ஸைதிப்னுல் கத்தாப்” என்பவரின் கப்ருக்குச் சென்று வணக்கங்கள் புரிந்து, அதனிடம் தங்கள் தேவைகளை வேண்டி வந்தார்கள். இவ்வாறே “தர்யிய்யா” என்ற ஊரிலும் செய்து வந்தனர்.

ஆச்சரியம் என்னவென்றால், “அல்-மன்ஃபூஹா” என்ற ஊரில் மலட்டு பெண் பேரீத்த மரத்தடியில் சென்று அதைக் கொண்டு வசீலா தேடி வந்தனர். திருமணமாகாத வயதான பெண்கள் அந்த மரத்தை நாடிச்சென்றால், விரைவில் திருமணம் நடக்கும் என்பது இவர்களது நம்பிக்கையாக இருந்தது. எனவே, அம்மரத்தை நாடிச் செல்கின்றவள், அம்மரத்தை கட்டிப்பிடித்துக்கொண்டு, “ஓ மரமே! ஒரு வருடத்திற்குள் ஒரு கணவனைக் கொடு !” என ஓலமிடிவாள். இத்தகைய செயல்கள் அவர்களது வழக்கமாக இருந்தது.

தர்யிய்யா என்ற ஊரில் அமீர் ஒருவரின் மகளுக்குச் சில கெட்டவர்கள் கொடுத்த துன்பத்தின் காரணத்தால், அவள் ஊரைவிட்டு வெளியே ஓடி ஒரு குகையில் வீழ்ந்து மாண்டாள் என்பதாக அங்கு சென்று தங்கள் தேவைகளை குகையிடம் வேண்டினார்கள்.

குபைரா என்ற பள்ளத்தாக்கில் “லிரார்பின் அஸ்வர்” என்பவரின் கப்ரு இருப்பதாக கருதி, சிந்தனைக்கு எட்டாத எத்தனையோ ஷிர்க்கான செயல்கள் புரிந்து வந்தார்கள்.

ஹிஜாஸ் மாகாணத்தில்பெருமானார் (ஸல்) அவர்கள், ஸஹாபாக்கள், அஹ்லுல்-பைத்துகளுடைய கப்ருகளுக்கு அல்லாஹ்விற்கு செலுத்தும் வணக்கங்களைப்போல் செய்து வந்தனர். பஸரா, கபைர் என்ற ஊர்களிலும் மக்களின் நிலை இவ்வாறே இருக்கக் கண்டார்கள். இராக், ஷாம், எகிப்து, எமன் போன்ற நாடுகளில் அறிவிற்கு எட்டாத அளவிற்கு, அறியாமைக்கால சிலை வணக்கங்களை செய்துவருவதாகவும் செவியுற்றார்கள். இவ்வாறே “அத்ன்” என்ற ஊரில் “ஐதுரூஸ் வலி” , எமன் நாட்டில் “ஸைலயீ வலீ” என்பவர்களைப் பற்றியும் அதிகமாக கேள்விப்பட்டார்கள். இவற்றாயெல்லாம் ஆராய்ந்து அறிந்துகொண்ட இமாம் முஹம்மத் அவர்கள் இம்மக்களைப்பற்றி மிகவும் கவலை கொண்டார்கள்.

மக்கள் புரிந்து வந்த இச்செயல்களை குர்ஆன், ஹதீஸ் எனும் தராசில் எடைபோட்டுப் பார்க்கும்போது, மக்கள் அல்லாஹ்வின் மார்க்க சட்டங்களை விட்டு மிக தூரமாக இருப்பதைக் கண்டார்கள். பெருமானார் (ஸல்) அவர்களை நபியாக, மானிட சமூகம் அனைத்திற்கும் அல்லாஹ் ஏன் அனுப்பினான் என்பதை மக்கள் அறியாதவர்களாக இருப்பதைக் கண்டார்கள். அறியாமைக்காலம் என்றால் என்னவென்பதையும், அதிலிருந்து வந்த சிலை வணக்கங்களையும் இவர்கள் அறிந்தவர்களாக இல்லை. மார்க்க சட்டங்கள் பலவற்றையும் தங்களின் மனோ இச்சையின் பிரகாரம் மாற்றி மறைத்து, அதை மூடத்தனமாக பின்பற்றிக் கொண்டிருந்தனர். இவ்வாறு நஜ்து மற்றும் அரேபிய தீபகற்ப மக்களின் மார்க்க நிலைமை அமைந்திருந்தது.

நஜ்து மாகாணதின் அரசியல் நிலை

“இருபதாம் நூற்றாண்டில் அரபியர்கள்” என்ற புத்தகத்தில் காணப்படுவது போன்று மக்கள் மத்தியில் தெய்வீகச் சட்டம் செயல்படுத்தப்படவில்லை. அவர்கள் தலைவர்களின் மனோஇச்சைக்கிணங்க இயற்றப்படுவதே சட்டமாக இருந்தது. நீதி என்பதே காணப்படவில்லை, நஜ்து மாகாணம் பல ஊர்களாகப் பிரிக்கப்பட்டு, ஒவ்வோர் ஊரையும் ஒரு தலைவன் ஆட்சி செய்து வந்தான். ஒர் ஊருக்கும் மற்ற ஊருக்கும் எவ்விதத் தொடர்பும் இருக்கவில்லை.

இத்தலைவர்களில் முக்கியமானவர் “அஹ்சா” என்ற ஊரில் “பனூ காலித்” என்பவர்களும், “உயைனா” என்ற ஊரில் “ஆலு முஅம்மர்” என்பவர்களும், ஹிஜாசில்” ஷரீபுகளுமாவார்கள். இவர்களுக்கிடையில் எப்போதும் சண்டைகள் நடந்துகொண்டே இருந்தன. குறிப்பாக் கிராமவாசிகளோடு அதிகச்சண்டைகள் ஏற்ப்பட்டன. வலியவன் எளியவனை நேரம் கிடைக்கின்றபோது அடித்து வீழ்த்துவதே அவர்கள் வழக்கமாக இருந்தது. இமாம் முஹம்மதவர்கள் தம் கல்வி பயணத்திலிருந்து திரும்பி வந்தபோது நஜ்தின் அரசியல் நிலை இவ்வாறு அமைந்திருந்தது.

மார்க்கச் சீர்திருத்தத்தின் ஆரம்பம்

மக்களின் மார்க்க, அரசியல் நிலைகளை நன்கு ஆரய்ந்து உணர்ந்தபின், ஹிஜாசிலும் மற்ற பகுதியிலுமுள்ள ஆலிம்கள் மக்கள் புரிந்துவந்த வெறுக்கத்தக்க பழக்கவழக்கங்களுக்கும், பித்அத்தான செயல்களுக்கும் ஆதரவாக இருந்தனர். இவர்களில் மக்கள் புரிந்துவந்த மாபெரும் தவறுகளை எதிர்க்கச் சக்தியற்ற ஆலிம்க்ள் சிலர் மட்டும் உண்மையை அறிந்திருந்தனர்; பிற்போக்கான ஆலிம்கள் இஸ்லாத்தின் உயர்ந்த அடிப்படைக் கொள்கைகளில், திருக்குர்ஆனும், பெருமானார்(ஸல்) அவர்களும் காட்டிய பரிசுத்த வழிமுறைகளும் வெறுக்கின்றவற்றை புகுத்திவிடனர், என்பதை உண்ர்ந்தார்கள். மக்கள் தவறுகளிலும் பித்அத்களிலும் மண்டியிட்டிருப்பது இமாம் முஹம்மதவர்களின் கொள்கைகளை வலுப்படுத்தியது. ஏனெனில்:

நிச்சியமாக நீங்கள் உங்களுக்கு முன் உள்ளவர்கள் நடைமுறைகளைப் பின்பற்றுவீர்கள். என்னுடைய உம்மத்தில் ஒரு கூட்டம் சிலைகளை வணங்குவதுவரை மறுமைநாள் ஏற்படுவதில்லை.இஸ்லாம் வியப்பிற்குரியதாகவே ஆரம்பமானது, வியப்பிற்குரியதாகவே மீளும்.

என்பன போன்ற பெருமானார் (ஸல்) அவர்களின் திருவாக்கியங்களை இமாம் முஹம்மத்தவர்கள் படித்துணர்ந்த காரணத்தால், முஸ்லிம்கள் தம் மார்க்கத்தைவிட்டுப்பின் தங்கிச் செல்வது உண்மை தான், என்ற இமாம் முஹம்மதின் கொள்கை உறுதிப்பட்டது. எனவே மக்கள் சீரிய பாதையில் இல்லை, நேரிய நெறியை விட்டு அகன்று விட்டார்கள், என்பதை அம்மக்களுக்கு வெளிப்படுத்த திட்டமிட்டார்கள்.

எழுத்தாளர்கள் சிலர் குறிப்பிடுவதுபோன்று, அன்று மக்கள் மிக அபாயமான நிலையில் காணப்பட்டார்கள். அவர்களைத் திருத்தப் பெரும் உள்ளத்திறமையும், வீரமும் தேவைப்பட்டது. அல்லாஹ்வின் அருளைப் பெற்று, உண்மைக்காக போராடி, துன்பப்படும் மானிட சமூகத்தைக் காப்பற்றும் பாதையில் ஏற்படும் இன்னல்களின்போது எள்ளளவும் அசையாத உறுதிமிக்க ஈமான் தேவைப்பட்டது. போதிய பேச்சுத்திறனும், தகுந்த ஆதாரங்களும் எதிர் நோக்கும் சந்தேகங்களை அகற்ற தேவைப்பட்டன. தம்மையும், தம் பிரச்சாரத்தையும் காப்பாற்ற உறுதியான ஆதரவாளர்கள் தேவைப்பட்டனர்.

தம் சமூகத்திற்கு அழைப்புக்கொடுத்தல்:

“ஹரீமலா” என்ற ஊரில் தம் குடும்பத்தினர்களுக்குப் பிரச்சாரம் செய்ய ஆரம்பித்தார்கள். அல்லாஹ் ஒருவனைத் தவிர வேறு யாரையும் அழைத்து உதவிகள் தேடக்கூடாது. அல்லாவிற்கு மட்டுமே அறுதுதுப் பலியிட வேண்டும். அவனுக்கே நேர்ச்சை செய்ய வேண்டும் என்றும், கப்ருகள், மரங்கள், கற்கள் மீது மக்களுக்கு இருந்துவரும் மூட நம்பிக்கைகளும், அவற்றிடம் உதவி தேடுவதும், அவற்றுக்கு நன்மை, தீமை ஏற்படுத்த சக்தி இருக்கிறதென்ற நம்பிக்கையும் மாபெரும் வழிகேடென்றும், இவை அல்லாஹ்வுக்கு வெறுப்பான விசயமாகும் எனவும் மக்களுக்குப் போதித்தார்கள்

. 

தாம் கூறுகின்றவற்றுக்கு குர்ஆன், ஹதீஸ், ஸஹாபாக்கள் வரலாறு முதலியவற்றிலிருந்து தகுந்த சான்றுகளை எடுத்துக் காட்டினார்கள். இதனால், இமாம் முஹம்மதவர்களுக்கும், மக்களுக்கும் இடையில், கருத்து வேறுபாடுகள் ஏற்பட்டன. இமாம் அவர்களின் தந்தையாருக்கும், தவறான வழியில் இருந்தவர்களால் எதிர்ப்பு உருவானது.

இமாம் முஹம்மத் அவர்கள் தம் சேவையைப் பேச்சாலும், எழுத்தாலும், உபதேசங்களாலும், தொடர்ந்து செயல்படுத்தி வந்தார்கள். அவ்வூரில் உள்ள சிலர் இமாம் அவர்களை மிகவும் நேசித்தனர். இந்நிலையில் ஹிஜ்ரி 1153-ஆம் ஆண்டு இமாம் அவர்களின் தந்தையார் காலமானர்கள்.

இமாமுடைய தந்தையார் அப்துல் வஹ்ஹாப் அவர்கள் இறுதிக்காலத்தில் தனது மகன் இமாம் முஹம்மத் அவர்களை முழுவதுமாக ஏற்றுக்கொண்டார்கள். அதுபோலவே அவர்களின் சகோதரர் சுலைமானும் பல சர்ச்சைகளுக்குப் பிறகு இமாம் முஹம்மத் அவர்களின் கொள்கையை ஏற்றுக்கொண்டார்கள்.

தம் தந்தையின் மரணத்திற்குப்பிறகு தமது சமூகத்திற்கு பிரச்சாரம் செய்வதில் மிகவும் தீவிரமாக வழிகேடுகளை எதிர்த்து பிரச்சாரம் செய்தார்கள். தம் சொல், செயல்களில் பெருமானார் (ஸல்) அவர்களைப் பின்பற்றுமாறு மக்களை அழைத்தார்கள். அவ்வூரில் இரண்டு வம்சத்தினரில் ஒவ்வொருவரும் தலைமைப் பதவியில் போட்டியிட்டுக் கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் மத்தியில் நேர்மையான தீர்ப்பு வழங்குவதற்கு எவருமிருக்கவில்லை. அவ்விரு வம்சத்தில் ஒன்றிற்குச் சில அடிமைகள் இருந்தார்கள். இவர்கள் எல்லாவிதமான தவறுகளையும் புரிந்தது வந்தார்கள், மக்களூடன் வரம்பு மீறித் தவறாகவும் நடந்து வந்தார்கள். இவர்களைத் தடுத்து நிறுத்த இமாம் முஹம்மதவர்கள் திட்டமிட்டார்கள். இவர்களின் இத்திட்டத்தை அறிந்த அவ்வடிமைகள் இமாம் அவர்களைக் கொலை செய்வதற்காக நள்ளிரவில் இமாம் முஹம்மதவர்களின் வீட்டிற்குச் சென்று சுவர்மீது ஏறி, வீட்டினுள் செல்ல முயன்றபோது அண்டை வீட்டர்கள் அறிந்து சப்தமிட்டனர். எனவே அவ்வடிமைகள், தங்கள் திட்டத்தில் தோல்வியடைந்து ஓடிவிட்டனர்.

இத்தகைய அவல நிலையை அறிந்து வேதனையடைந்த இமாம் முஹம்மது அவ்வூரைவிட்டு வெளியேறித் தம் சொந்த ஊரான “உயைனா” விற்குச் சென்றார்கள். அன்று அவ்வூரின் தலைவராக இருந்து வந்த “உதுமான் பின் ஹம்து பின் முஅம்மர்” என்பவர் மிக கண்ணியத்தோடு வரவேற்றார். அவருக்கு இமாம் முஹம்மதவர்கள் தம் சீர்திருத்தப் பிரச்சாரத்தைப் பற்றி எடுத்துக்கூறி, இப்பிரச்சாரம் குர்ஆன், ஹதீஸ் அடிப்படையில் அமைந்துள்ளது எனவும் விளக்கினார். தற்கால மக்களின் கொள்கை இதற்கு மாற்றமாக இருப்பதையும் எடுத்துக்காட்டி குர்ஆன், ஹதீஸிலிருந்து ஆதாரங்களையும் எடுத்தோதிக்காட்டினார்கள். “லாயிலாஹ இல்லல்லாஹ்” என்ற திருக்கலிமாவிற்குத் தாங்கள் உதவினால், அல்லாஹ் உங்களுக்கு உதவுவான் எனக்கூறி உதுமானிற்க்கு நசீஹத்துச் செய்தார்கள். இக்கலிமாவினால்தான் மோட்சமும், நஜ்து, மற்றைய நாடுகளில் தலைமைப்பதவியும் கிடைக்குமென போதித்தார்கள்.

இமாம் முஹம்மதவர்களின் போதனைகளை உதுமான் எற்றுக்கொண்டார். எனவே இமாம் முஹம்மது தம் பிரச்சாரத்தை பகிரங்கப்படுத்தி, அல்லாஹ் ஒருவனையே வணங்கி, பெருமானார் (ஸல்) அவர்களின் வழிமுறைகளைப் பின்பற்றி, நல்லதை ஏவி, தீயதைத் தடுத்துச் செயல்பட முன்வந்தார்கள். மேலும் அவ்வூரில் மக்கள் பூஜை செய்துவந்த மரங்களை முறித்து, “ஜைதுப்னுல் கத்தாப்” கப்ரில் கட்டப்பட்டிருந்த குப்பாவை தலைவர் உதுமான் உதவியுடன் உடைத்தார்கள்; புத்தி அறிவுள்ள ஒரு பெண் தான் விபச்சாரம் செய்ததாக பலமுறை நிரூபித்த போது, அவள்மீது இஸ்லாமிய தண்டனையைச் செயல்படுத்தினார்கள். எனவே இமாம் முஹம்மதவர்களின் பெயர் நாடெங்கும் பரவ ஆரம்பித்தது.

இமாம் முஹம்மதவர்களின் பிரச்சாரச் செய்தி “அஹ்சா” “பனூ காலித்” என்ற ஊர்களின் தலைவரான “சுலைமான் பின் முஹம்மத் பின் உரையிர்” என்பவரை எட்டியபோது, அறியாமையும், அநீதியும் நிறைந்த காணப்பட்ட இவர் ” உதுமான் பின் முஅம்மர்” என்பவருக்குக் கடிதம் எழுதி இமாம் முஹம்மது அவர்களைக் கொலை செய்யுமாறு கட்டளையிட்டார். அவ்வாறு அவரைக் கொலை செய்யவில்லையானால் நிரந்தரமாக கொடுத்துவரும் நிலவசூலை நிறுத்தி விடுவதாக பயமுறுத்தினார்.

இவ்விஷயத்தைப் பெரிதாக நினைத்த உதுமான் இப்னு உரைருக்கு மாறுசெய்வதை அஞ்சினார். இவருக்கு இமாம் முஹம்மது அவர்களின் உபதேசமும், பிரச்சாரமும் எவ்வித பயனும் அளிக்கவில்லை. எனவே இமாம் முஹம்மது அவர்களை ஊரைவிட்டு வெளியேற்றினார். இவ்வாறு இறைவன் பாதையில் ஏற்படுகின்ற இன்னல்களைச் சகிப்பது பிரச்சாரகர்களின் மிக முக்கியமான ஓர் அம்சமாகும். உண்மையான முத்தகீன்களுக்கு எவ்வளவு தொல்லைகள் வந்தாலும், அவர்களுக்கே, நல்மோட்சம் இருக்கின்றது.

இமாம் முஹம்மதவர்கள் அவ்வூரைவிட்டு வெளியேறினாலும், அவர்களைக் கண்காணிப்பதற்காக ஒருவர் இவர்கள் பின்னால் அனுப்பப்பட்டார்கள். கடுமையான வெயிலில் எவ்வித துணையுமின்றி, ஒரு விசிறியை மட்டும் கையில் ஏந்தி, சென்றார்கள் இமாம் முஹம்மது அவர்கள்.

வழியில் கண்காணிப்பாளன் இமாம் முஹம்மதை கொலை செய்ய நினைத்தான். ஆனால் அல்லாஹ் அவர்களைக் காப்பாற்றினான். கொல்ல நினைத்தவன் கை நடுங்கித் திரும்பிச் சென்று விட்டான்.

யார் அல்லாஹ்வை பயந்து நடக்கின்றார்களோ, அவர்களுக்கு (துன்பங்களிலிருந்து) ஒரு (நல்) வழியை ஏற்படுத்திக்கொடுப்பான்; மேலும், அவர்கள் அறியாத விதத்தில் அவர்களுக்கு வாழ்க்கை வசதிகளை அருளுகிறான் ( 65: 2-3)

என்ற திருக்குர்ஆன் வசனத்தை இடைவிடாது ஓதி அல்லாஹ்வை அதிகமதிகம் ஞாபகம் செய்து கொண்டே சென்றார்கள்.

இறுதியாக “தர்யிய்யா’ என்ற ஊரில் ஹிஜ்ரீ 1158 ஆம் ஆண்டு “அப்துர்ரஹ்மான் பின் சுவைலிம்’ “அஹ்மது பின் சுவைலிம் ” என்பவர்களிடம் விருந்தாளியாக தங்கினார்கள். மக்கள் இமாம் முஹம்மதின் பிரச்சாரத்தை ஏற்றுக் கொள்ளாமல், அவர்களுக்குப் பல தொல்லைகள் கொடுக்கின்ற இந்நிலையில், நாம் இமாம் முஹம்மதிற்கு ஆதரவு கொடுப்போமானால், “தர்யிய்யாவின்” அமீர் ஏதும் செய்துவிடுவாரோ. என இப்னு சுவைலிம் அஞ்சினார். ஆனால் உறுதியான ஈமானுடைய இமாம் முஹம்மது அவர்கள், இப்னு சுவைலுமுக்கு அமைதிகூறி பல உபதேசங்களைச் செய்து, நிச்சயமாக அல்லாஹ்வின் மார்க்கத்திற்கு ஆதரவு கொடுக்கின்றவர்களுக்கு எவ்விதக் கஷ்டமும் நேருவதில்லை எனக் கூறி ஊக்கமூட்டினார்கள்.

இவர்களின் பிரச்சாரத்தின் உண்மையை அறிந்த “தர்யிய்யா” ஊரின் முக்கியஸ்தர்கள், இமாம் முஹம்மதை இரகசியமாக சந்தித்தபோது அவர்களுக்கு தவ்ஹீதின் விளக்கங்களையும், தம் பிரச்சாரத்தின் உண்மைகளையும் எடுத்துக் கூறினார்கள்.

அமீர் முஹம்மது பின் சவூதிற்கு “மஷாரி” “தினைய்யான்” என்று சகோதரர்கள் இருவர் இருந்தனர். இவர்கள் இமாம் முஹம்மதை இரகசியமாக சந்தித்து, அவர்களின் பிரச்சாரத்தின் உண்மைகளை அறிந்தபின் அவற்றை தம் ச்கோதரரான அமீர் முஹம்மது பின் சவூதிடம் விளக்கினார்கள். அதாவது “இமாம் முஹம்மதவர்கள் முஹம்மது பின் சுவைலிம் என்பவரிடம் விருந்தாளியாகத் தங்கியுள்ளார்கள். இவர் இறைவனால் உங்கள் பக்கம் அனுப்பப்பட்டவராகவே நாங்கள் கருதுகிறோம். எனவே இறைவன் உங்களுக்கென அருளிய இந்த நல்ல சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்திக்கொள்ளுங்கள்” எனக்கூறி இமாம் முஹம்மதை சந்திப்பதின்பால் ஆசையூட்டினார்கள். தம் சகோதரர்களின் விருப்பத்திற்கிணங்க அமீர் முஹம்மது பின் சவூதும் இமாம் முஹம்மதைச் சந்தித்தார்.

அமீருக்கு ஏகதெய்வக் கொள்கையின் உட்பொருளை விளக்கி, இந்த ஏகதெய்வக் கொள்கையை நிலை நாட்டவே ரஸூல்மார்கள் அனுப்பப்பட்டார்கள் என்பன போன்றவற்றைக் குறிக்கும் இறைவசனங்களையும் ஒதிக்கான்பித்தார்கள். மேலும் நஜ்து மாகாணத்தில் நடக்கின்ற இணைவைத்தல், கப்ரு வணக்கம், அறியாமை, கொலை, கொள்ளை இவற்றைச் சுட்டிக்காட்டினார்கள். மக்கள் மார்க்கத்தில் பலவீனர்களாகவும், இஸ்லாமிய ஷரீஅத்துச் சட்டங்களை அறியாதவர்களாகவும் பிற்போக்கான நிலையிலுள்ளார்கள்; எனவே முஸ்லிம்களை ஒன்று சேர்க்கின்ற ஒரு தலைவராக இருந்து அரசு பொறுப்பேற்று நடத்தி, தமக்குப்பின் தம் மக்களுக்கு ஆட்சிப் பொறுப்பை விட்டுச் செல்லுமாறு அமீர் சவூதிடம் இமாம் முஹம்மது அவர்கள் கேட்டுக்கொண்டார்கள்.

இதனால் அமீர் முஹம்மது பின் சவூதின் உள்ளத்தை இறைவன் திறந்து கொடுத்து, இமாம் முஹம்மதின் பிரச்சாரம் உண்மையானதென அறியச்செய்தான். எனவே, தாம் இமாம் முஹம்மதின் பிரச்சாரத்திற்கு உதவுவதாகவும், பிரச்சாரத்தை எதிர்க்கின்றவர்களோடு போர் புரியத் தயாராக இருப்பதாகவும் அமீர் முஹம்மது பின் சவூது வாக்களித்து, சில நிபந்தனைகளை விதித்தார்.

1.  இறைவன் உங்கள் பிரச்சாரத்திற்கு வெற்றி அளித்தால் எங்களை விட்டுச் செல்லக்கூடாது.
2.  ‘தர்யிய்யா’ ஊர் மக்கள்மீது விதிக்கப்பட்டுள்ள வரியை வாங்கத் தடை செய்யக்கூடாது.

இமாம் முஹம்மது முதல் நிபந்தனையை ஏற்றுக்கொண்டார்கள். ” இறைவன் உங்களுக்குப் பல வெற்றிகளை அருளி அதன் வாயிலாக தற்போது கிடைப்பதை விட அதிகமான பொருளாதார வசதியை தரக் கூடும். எனவே, மக்களிடம் வரி வாங்காமல் இருப்பது நல்லது என இரண்டாவது நிபந்தனைக்கு பதிலளித்தார்கள்.

அல்லாஹ்வின்பால் மக்களை அழைத்து, இறைவழியில் போர் செய்து, பெருமானார் (ஸல்) அவர்களின் சுன்னத் எனும் நடை, உடை, பாவனைகளை முற்றிலும் பின்பற்றி, நல்லவற்றை ஏவி, தீயவற்றை தடுத்து; இஸ்லாமிய மார்க்கத்தின் சின்னங்களை நிலை நாட்டத் தயாராவதாக அமீர் முஹம்மது பின் சவூது, இமாம் முஹம்மதுடன் ஓர் ஒப்பந்தத்தை ஏற்படுத்திக் கொண்டார்.

இமாம் முஹம்மதைத் தம் ஊரைவிட்டு வெளியேற்றிய ” சுலைமான் பின் முஅம்மர்” இமாம் முஹம்மதிற்கு மாபெரும் ஆதரவு கிடைத்திருப்பதை அறிந்தபோது தம் ஊர்ப் பெரியவர்களுடன் அவர்களை சந்திப்பதற்காக “தர்யிய்யா” சென்று அவர்களிடம் மன்னிப்புக்கோரி, இமாம் அவர்களை தங்களது ஊருக்குத் திரும்பி வருமாறு அழைத்தார். ஆனால் அமீர் முஹம்மது பின் சவூத் இதனை அனுமதிக்கவில்லை.

இமாம் முஹம்மதிடம் மக்கள் கூட்டம் கூட்டமாக பல பாகங்களிலிருந்தும் வந்து கல்வி பயின்றனர். நாட்டுப் பொருளாதார நிலை குன்றியிருந்ததால் கூட்டம் கூட்டமாக அறிவுதேடி வருகின்றவர்களுக்குப் போதிய வசதி செய்து கொடுக்க முடியவில்லை. இவர்களில் சிலர் கல்வி அறிவு பெறவேண்டுமென்ற ஆவல் நிரம்பப் பெற்றிருந்ததால், இரவில் கூலி வேலை செய்தும், பகலில் இமாம் முஹம்மதவர்களிடம் கல்வி கற்றும் வந்தனர். இவ்வாறு வருகின்றவர்களுக்கு “லாயிலாஹ் இல்லல்லாஹ்” என்ற திருக்கலிமாவின் உண்மையான உட்பொருளை விளங்கிக்கொடுப்பதில் இமாம் முஹம்மது பெருமுயற்சி எடுத்தார்கள்.

“லாயிலாஹ” வணக்கத்திற்குரியவன் யாருமில்லை என்ற இல்லாமையையும் “இல்லல்லாஹ்” அல்லாஹ்வைத் தவிர (அவன் மட்டும்தான் வணக்கத்திற்கு தகுதியானவர்) என்ற உறுதிப்பாட்டையும் கொண்டதுதான் ஏகத்துவக் கலிமா என்பதையும், அல்லாஹ் ஒருவனையே பயந்து, நேசித்து அவனிடம் ஆதரவுதேட வேண்டுமென்பதையும் விளக்கினார்கள். இவர்களின் இப்போதனைகளால், இருள் சூழ்ந்திருந்த உள்ளங்கள் ஒளி பெற்றன. சிந்தனைகள் தூய்மையாகி, கொள்கைகள் உண்மையானவையாக மாறின. இதனால் மக்கள் இமாம் முஹம்மதை ஆழ்ந்து நேசித்தார்கள்.

நஜ்து மாகாணத்தின் ஒவ்வோர் ஊர்த் தலைவருக்கும் கடிதம் எழுதி, இணைவைப்பை விட்டுவிட்டு உண்மையின் பக்கம் திரும்புமாறும்; அல்லாஹ் ஒருவனுக்கே வழிப்படுமாறும் வேண்டினார்கள். சிலர் ஏற்றார்கள்; வேறு சிலர் இவர்களை அறிவீனர் எனக்கூறி கேலி செய்தனர். இன்னும் சிலர் இவர்களை சூனியக்காரர் என்றனர். மற்றவர்கள் இவர்மீது பல தவறுகளை இட்டுக்கட்டினர். ஆனால், இமாம் முஹம்மது அவர்கள் மக்கள் தூற்றுபவற்றை விட்டும் தூய்மையாகவே வாழ்ந்தார்கள்.

இம்மூட மக்களுக்கு அறிவிருக்குமானால, அறிவீனர் மிக உறுதியான, தெளிவான ஆதாரங்களை காட்ட முடியாதென்பதையும், சூனியக்காரர் நல்லதை ஏவி, தீயதை தடுக்கமாட்டார், என்பதையும் அறிந்திருப்பார்கள். இதில் ஆச்சரியப்படுவதற்கு ஒன்றுமில்லை. ஏனெனில் சென்றுபோன நபிமார்களையும், ஸலஃபுஸ்ஸாலிஹீன்களையும் மக்கள் இவ்வாறே கூறினார்கள்.

இமாம் முஹம்மது இரவு பகலாகத் தம் பிரச்சாரத்திலும், புத்தகங்கள் எழுதுவதிலும், ஈடுபட்டார்கள். அமீர் முஹம்மது பின் சவூது அவர்கள், தன்னால் இயன்ற உதவிகளைச் செய்து வந்தார். ஆனால் பிரச்சாரத்தின் எதிரிகள், இதை எதிர்ப்பதற்காக மக்களை ஒன்று திரட்டி பிரச்சாரத்தை ஒழிக்க அனைத்து வழிகளையும் மேற்கொண்டனர். ஏகத்துவத்தை ஏற்றுக்கொண்டவர்களுக்குப் பல தொல்லைகளையும் அளித்தனர். இதனால் மார்க்கப் போர்கள் பல ஆண்டுகள் நடைபெற்று முஹம்மது பின் சவூது வெற்றிமேல் வெற்றி கிடைக்கப்பெற்றார். கிராமங்கள் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக அவர் தம் ஆதிக்கத்தின் கீழ் வந்தது. சிலர் பிரச்சாரத்தின் உண்மைகளை அறிந்து விருப்பத்துடன் அவர்களுடன் சேர்ந்தார்கள்.

ஆனால் முதலில் மக்கள் எவ்வாறு அடம்பிடித்திருந்தார்கள், எவ்வாறு ஒப்பந்தத்திற்கு பலமுறை மாறுசெய்தார்கள் என்பன போன்ற விசயங்களை அறிய விரும்பினால் “உன்வானும் மஜ்து” என்ற கிதாபை படித்துப் பாருங்கள். தூய்மையான பிரச்சாரத்தின் பாதையில் ஏற்பட்ட தடைகளை நீக்கி, எதிரிகளால் இட்டுக் கட்டப்படுவதை தடுத்து நிறுத்துவதுமே இப்பிரச்சாரத் தலைவர்களின் நோக்கமாக இருந்தது.

“ரியாத்” நகர் ஹிஜ்ரி 1187 ஆம் ஆண்டு அப்துல் அஸீஸ் பின் சவூது அவர்களால் வெற்றிகொள்ளப்பட்டு, அரசு விசாலமானது. இவ்வெற்றியால் பெரும்பாலான தொல்லைகள் தீர்ந்தன. எனவே இமாம் முஹம்மது தனது ஆட்சிப்பொறுப்புக்களை அமீர் சவூதுடைய மகன் அப்துல் அஸீஸிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு வணக்கத்திலும், மார்க்கத்தை போதிப்பதிலும் தம் வாழ்க்கையை கழிக்கலானார்கள்.

முஹம்மது பின் சவூதும், அப்துல் அஸீஸும் தங்களுக்கு ஏற்படுகின்ற அனைத்துப் பிரச்சினைகளுக்கும், மார்க்க அடிப்படையிலான தீர்ப்புகளை இமாம் முஹம்மதிடன் கேட்டு, அதன்படி செயல்பட்டார்கள்.

அழகிய நற்பண்புகளையுடைய இமாம் முஹம்மதவர்கள் ஹிஜ்ரி 1206-ல் இறையளவில் சேர்ந்தார்கள். அல்லாஹ் இமாம் அவர்களுக்கு தனது விசாலமான சுவர்க்கத்தை கொடுத்தருள்வானாக ! ..