இஸ்லாமிய வரலாற்றில் இஸ்லாத்தைக் கட்டிக் காக்க வேண்டும் எனும் பெயரில் சமுதாயத்தில் களமிறங்கிய எண்னற்ற அமைப்புக்கள் இஸ்லாத்தின் பிரதான மூலாதாரங்களான அல்குர்ஆன் அஸ்ஸுன்னா ஆகியவற்றை விட்டு நெறிபிறழ்வுப் பாதையை நோக்கிச் சென்று வழிகெட்டுப் போன வரலாறுகள் ஏராளம்! ஏராளம்!
அவ்வாறான அமைப்புக்களில் ஒன்றுதான் ஹஸனுல் பன்னா என்ற ஒருவரினால் எகிப்தில் தோற்றுவிக்கப்பட்ட “இஹ்வானுல் முஸ்லிமீன்” எனும் அரசியல் இயக்கமாகும். இவ்வமைப்பின் கொள்கைகளை சரிகண்டு தீவிரப்பிரச்சாரம் செய்தவர்களில் முதன்மையானவர்களுல் ஒருவரே செய்யிதுல் குதுப் என்பவர்.
இவர் ஓர் தலைசிறந்த இலக்கியவாதியும் கூட. அன்றய எகிப்து தேசத்தின் தீவிர அரசியல் கட்சியாகக் காணப்பட்ட “இஹ்வானுல் முஸ்லிமீன்” இயக்கத்திற்கு தனது எழுத்தாற்றலைப் பயன்படுத்தி இஹ்வான்களின் கொள்கையை சர்வதேசமெங்கும் பரப்பிய பெருமை செய்யிதுல் குதுபையே சாரும்.
இவரின் கருத்துக்கள், நூற்கள் அனைத்தும் ஆரம்பகாலகட்டத்தில் கருத்தாளம் கொண்டவை என்றே அறியப்பட்டு வந்தன. பின்னர் தான் இவரின் கருத்துக்கள் இஸ்லாத்தையே தகர்க்குமளவிற்கு வளந்தபோது இஸ்லாமிய அறிஞர்கள் அவரின் பிழையான கருத்துக்களுக்கு மறுப்பெழுத ஆரம்பித்தனர்.
இவர் எழுதிய நூற்களில் “பிலிலாலில் குர்ஆன்”என்பது பிரபலமான ஓர் நூலாகும். இது அல்குர்ஆனின் விளக்கவுரை என அவ்வியக்க சகோதரர்கள் கூறிவருகின்றனர். (அல்குர்ஆனின் விளக்கவுரைக்குரிய எந்த அடிப்படைகளும் அந்நூலில் கிடையாது என்பதனை குறித்த விடயத்தில் ஞானமுடையோர் அறிந்துகொள்வர்) இன்று வரை இலங்கை உள்ளிட்ட அனைத்து நாடுகளிலும் அவ்வியக்க சகோதரர்களின் பள்ளிவாயல்களிலும், மத்ரஸாக்களிலும், நிலையங்களிலும் இந்நூல் வாசிக்கப்படுவதை அவதானிக்க முடிகின்றது.
இந்து மதக்கொள்கையை இஸ்லாமென அங்கீகரிக்கிறார் இந்த செய்யிதுல் குதுப்.
ஏக இறைவனாகிய அல்லாஹ் அர்ஷ் எனும் சிம்மாசனத்திற்கு அப்பால் உள்ளான் என்பது இஸ்லாமிய அடிப்படைக்கொள்கையாகும். இதற்குச் சான்றாக திருமறைக் குர்ஆனில் சுமார் 21 இடங்களில் அல்லாஹ் தான் அர்ஷ் எனும் சிம்மாசனத்தில் வீற்றிருப்பதாகப் பிரஸ்தாபிக்கிறான். (அல்குர்ஆன்:7:54, 10:3, 13:2, 20:5, 25:59, 32:4, 57:4)
ஆனால் இந்த செய்யிதுல் குதுப் கூறும் லட்சணத்தைப் பாருங்கள்!
{ ثم استوى إلى السماء فسواهن سبع سماوات } . .
ولا مجال للخوض في معنى الاستواء إلا بأنه رمز السيطرة ، والقصد بإرادة الخلق والتكوين .
பொருள்:”அல்லாஹ் அர்ஷில் இருக்கிறான்” என்பதனை பெரிதாக அலட்டிக் கொள்ளத்தேவையில்லை. எனினும் அல்லாஹ் அர்ஷை ஆக்கிரமித்துள்ளான் என்பதையே அவ்வசனம் சுட்டிக்காட்டுகிறது.
(பார்க்க:பிலிலாலில் குர்ஆன், முதலாம் பாகம், 26ம் பக்கம். www.altafsir.com எனும் இணைய தளத்திலும் இந்நூலைப் பார்வையிடலாம்)
இவரின் மேற்குறித்த கருத்தில் ஏற்பட்ட அவதானங்கள்
அவதானம்
அல்குர்ஆனில் அல்லாஹ் கூறிய ஓர் விடயத்திற்கு மாற்று விளக்கம் கொடுப்பதற்கு இவருக்கு அதிகாரம் கொடுத்தது யார்? அல்லாஹ்வின் மார்க்கத்தில் சுய அபிப்பிராயம் கொள்ள எவருக்கும், எச்சந்தர்ப்பத்திலும் அதிகாரம் கிடையாது.
இஸ்லாமிய ஆட்சி வேண்டும் என முழங்கும் இவருக்கு இஸ்லாத்தின் அடிப்படை விடயமான (ஈமான்) நம்பிக்கை விடயமே தெரியாதெனில் இவரை ஓர் இஸ்லாமிய அரிஞரென எப்படி அங்கீகரிக்க முடியும்? இவற்றையெல்லாம் இவ்வியக்க வாதிகள் சிந்திப்பார்களா?
அன்புக்குரியவர்களே!
ஒரு கணம் சிந்தித்துப் பாருங்கள்!அல்லாஹ் அர்ஷை ஆக்கிரமித்தான் என்றால் அல்லாஹ் ஆக்கிரமிப்பதற்கு முன் வேறு யாரோ ஒருவர் அங்கிருந்து ஆட்சிபுரிந்திரிக்கிறார் இதைத்தானே புரிந்துகொள்ள முடிகின்றது? (அல்லாஹ் எம்மனைவரையும் அத்தீய எண்னத்திலிருந்து காப்பானாக) இன்னும் இவர் அதே நூலில் கூறும் இந்து மதக் கொள்கையைப் பாருங்கள்!
திருமறைக் குர்ஆனில் 112 வது அத்தியாயத்திற்கு விளக்கம் கூறும் வேளை
{ قل هو الله أحد } . . وهو لفظ أدق من لفظ « واحد » . . لأنه يضيف إلى معنى « واحد » أن لا شي ء غيره معه . وأن ليس كمثله شيء . إنها أحدية الوجود . . فليس هناك حقيقة إلا حقيقته . وليس هناك وجود حقيقي إلا وجوده . وكل موجود آخر فإنما يستمد وجوده من ذلك الوجود الحقيقي ، ويستمد حقيقته من تلك الحقيقة الذاتية .
கருத்துச் சுருக்கம்: அங்கே(பூமியில்)அவனது அந்தரங்கத்தைத் தவிர வேறு அந்தரங்கம் கிடையாது. அவனது அந்தரங்க உள்ளமையைத் தவிர வேறு உள்ளமையும் கிடையாது.
(பார்க்க: பிலிலாலில் குர்ஆன், 08ம் பாகம், 127ம் பக்கம்)
சுப்ஹானல்லாஹ்! சுத்தமான அத்வைதக் கருத்தை மிகத் தெளிவாகக் கூறும் இவரெல்லாம் இஸ்லாத்தில் எப்படி முன்மாதிரியாக அமைய முடியும்? அனைத்திறைக் கொள்கையை சர்வசாதாரணமாக முன்வைக்கும் இவரை இவ்வியக்க சகோதரர்களால் எப்படிப் போற்றமுடிகின்றது?
கொஞ்சமாவது இறையச்சமிருந்தால் இப்படி இஸ்லாத்தை தகர்த்து, கேவலப்படுத்தும் இந்நூற்களை இவ்வியக்க சகோதரர்கள் இனியும் வாசிக்கக் கூடாது.
சத்தியத்தை தெளிவாகவும், ஒளிவு மறைவின்றியும் தற்துணிச்சலோடு சர்வதேச மெங்கும் முன்வைக்கும் நாம் பல்வேறு சகோதரர்களிடம் இவ்வுண்மைகளை எடுத்துக் கூறியும் அச்சகோதரர்கள் தாங்கள் கொண்ட இயக்க வெறியால் அவற்றை மறுப்பதைக் காணுகிறோம்.
மரணித்துப் போன மனிதர்களை இப்படி விமர்சிக்கலாமா எனவும் அவர்கள் வினாத் தொடுக்கின்றனர். இஸ்லாமிய கொள்கையை அழித்தொழிக்கும் வகையில் யார் கருத்துக்களை வெளியிட்டாலும் அக்கருத்துக்கள் முஸ்லிம் சமூகத்தில் அவசியம் சுட்டிக்காட்டப்படல் வேண்டும் என்பது இஸ்லாமியச் சட்டமாகும்.
அல்லாஹ்வின் தீனுக்கு பிழையான வடிவங்களை எந்த இயக்கம் கற்பித்தாலும் அவைகள் அவசியம் விமர்சனம் செய்யப்படல் வேண்டும்.
இஸ்லாத்தின் மீதே நாம் பற்றும், பாசமும் கொள்ள வேண்டுமேயன்றி இஹ்வானுல் முஸ்லிமீன் இயக்கத்தின் மீது அல்ல.
இவ்வியக்கத்தின் உண்மையான, திடுக்கிடும், மறைக்கப்பட்ட தகவல்களை அவர்கள் அங்கீகரித்த நூற்களிலிருந்தே இன்ஷா அல்லாஹ் இணைய அன்பர்களுக்கு வழங்குவோம்.
குறிப்பு: செய்யிதுல் குதுபின் “பிலிலாலில் குர்ஆன்”எனும் நூலில் காணப்படும் இஸ்லாத்திற்கு விரோதமான கருத்துக்களை அறிய விரும்பும் மார்க்க அறிஞர்கள் இந்நூலை அவசியம் பார்வையிடவும்
“المورد الزلال في التنبيه على أخطاء الظلال في ظلال القرأن“
Who was Sayyid Qutb?.........
“Sayyid Qutb had no knowledge of the fundamental or subsidiary matters of Islam.”
By - Shaykh Muhammad Naasir ad-Deen al-Albaanee
----------------------------------------------------------
Sayyid Qutb (1906-66) was born in a small town in Upper Egypt and moved to Cairo as an adolescent in order to further his education.
Qutb began to write in the late 1920s as a poet and literary critic, writing about social and political matters from a secular standpoint. By 1948, Qutb changed his mode of writing, and began to write from a more Islamic perspective, according to the limited knowledge of Islam that he had. Social Justice, his first Islamic book, was published in 1949.
After his return from a two-year study tour in the United States that ended in 1950, Qutb joined al-Ikhwan al-Muslimun (the Muslim Brotherhood), becoming one of their leading spokesmen. After the movement openly opposed the government of Jamal Abdul Nasser, Qutb essentially spent the rest of his life in prison after 1954, except for a brief period in 1964-65. After being temporarily released, Qutb was re-apprehended, tried and executed for treason in 1966.
Qutb’s lack of knowledge in Islam coupled by his jailing led him to change his understanding of Islam according to the circumstances he was faced with. Consequently, his writings became more and more radical as time went by. Eventually, his revolutionary ideology of takfir (excommunication) and setting out against the authorities became ingrained in the minds and hearts of a new generation of youth who were looking for something greater than the failed way of al-Ikhwan al-Muslimun. To this day, Qutb is considered to be the head of this ideology for all insurrectionary groups.
His new-fangled way of understanding Islam is evident in his attempt to write a tafsir (explanation) of the Quran called Fi Thilalil-Quran (In the Shade of the Quran). Qutb was not interested in following the traditional approach of explaining the Quran, which is to firstly refer to the Quran itself for other verses which clarify the meaning, then the Haadeeths of the Prophet (may Allah raise his rank and grant him peace) which deal with the meanings of specific verses, or if this does not exist, to refer to the explanations of his companions. Hence, it cannot be referred to as a tafsir in the conventional sense.
Referring to the explanations of the companions is a legislated matter in Islam, because they witnessed the revelation of the Quran and were taught its understanding and application by the one to whom it was revealed. Consequently, they were commissioned to transmit the texts of the Quran and Haadeeths that we read today and were also charged with the responsibility of retaining the explanations of the texts as well as their causes and occasions of revelation. Instead of referring to these important sources, Qutb used his own opinions to explain the Quran – over and above these sources. Consequently, this tafsir contains numerous errors which the Salafi scholars have already clarified for the people.
Because of his ignorance of the orthodox system of Islamic belief, Qutb came up with a hodgepodge of statements collected from all of the various Islamic sects which have sprung up since the earliest years of Islamic civilization. Far from being upon the creed of the “Wahhabis”, Qutb was influenced by the Mu’tazili/Sufi philosophical school of thought which prevails in that area of the Middle East. This system of belief runs completely contrary to the so-called “Wahhabi” creed.
Since he abandoned the methodology of returning to the understanding of the Prophet (may Allah raise his rank and grant him peace) and his companions when approaching the texts of the Quran and Sunnah, Qutb became engrossed in the faults and sins of those around him, particularly those of the rulers.
As the Islamic groups such as al-Ikhwan al-Muslimun sought to usurp the authority of the Egyptian rulers, the government responded by clamping down on them, sometimes in brutal ways. This environment caused Qutb to form a particular outlook of the world, and his absence of proper grounding in the methodology of the early rightly-guided Muslims caused him to fall into the dangerous orientation of expelling people from the fold of Islam due to their sins…
Sayyid Qutb’s ignorance of the fundamentals of Islam led him to utter the following statements of perilous excess, “Today, we are in jahiliyah (the days of ignorance), like that which was prevalent at the dawn of Islam, in fact more severe. Everything around us is jahiliyah…”
Shaykh Saalih al-Fawzaan, one of the great scholars of this time, was asked whether it is permissible to use the term jahiliyah in an unrestricted manner upon the present-day Islamic societies, to which he answered:
The general jahiliyah went away when the Messenger of Allah (may Allah raise his rank and grant him peace) was sent. So it is not permissible to employ it upon the Islamic societies in a general sense. As for applying something from its affairs upon individuals or upon some groups and societies, then this is permissible and allowed. Indeed, the Prophet (may Allah raise his rank and grant him peace) said to one of his companions, “Verily you are a man who has jahiliyah in him.”
And he (may Allah raise his rank and grant him peace) said, “My nation will not leave off four affairs of jahiliyah: Pride in noble descent, cursing the lineage, seeking rain through the stars, and wailing over the dead.”
Elsewhere, Qutb said, “The time has reverted back to its original form on the very day this religion came to mankind with the phrase ‘There is no deity worthy of worship other than Allah.’ For mankind has apostatized and gone to the worship of the servants…”
This extreme belief led Qutb to conclude that “the (Islamic) Nation has ceased to be in existence and has not been perceivable for a very long time.”
In fact, Qutb went to such lengths of extremism that he refused to pray the obligatory Friday congregational prayer, believing that its obligation was no longer binding due to the fact that there was no Caliph ruling over the Muslim lands. In his book “The Secret History of al-Ikhwan al-Muslimun, Ali Ashmawi said, “And the time for the obligatory Friday congregational prayer arrived so I said to him (Qutb), ‘Let us leave and pray,’ and it was a surprise that I came to know – and for the first time – that he did not use to pray the Friday prayer.”
Even the heads of al-Ikhwan al-Muslimun, such as Dr. Yusuf al-Qaradawi, bear witness to the menace of Qutb and his followers:
“And it was in this period that the books of the martyr, Sayyid Qutb appeared, the books that represented his final thoughts (in ideology, before his death). Those which justified the takfir (excommunication) of (whole) societies… the breaking of all sentimental attachments to society, breaking off ties with others, and the announcement of a destructive jihad against the whole of mankind. And showing contempt against the inviters who call for lenience and softness, accusing them of idiocy, and being defeatist… He made this manifest, in the most clear manner in the tafsir (explanation of the Quran), Fi Thilalil-Quran, in the 2nd edition and in Ma’alim fit-Tariq (Milestones), and the bulk of it is taken from Thilal and Al-Islam wa Mushkilatil-Hadharah and others.”
The senior Salafi scholars have clearly alerted the Muslims to these mistakes, which are far from limited to issues of takfir (excommunication). When asked for his opinion about whether or not it was correct for people to keep a copy of Qutb’s commentary of the Quran in their houses, Shaykh Muqbil Ibn Haadee al-Waadi’ee, the great Yemeni scholar replied:
“As for the book ath-Thilal and the writings of Sayyid Qutb – may Allah have mercy upon him – then we advise that they not be read at all, because some people from Jamaa’atut-Takfir and some of the youth who were conceived by Jamaa’atut-Takfir were a direct product of the writings of Sayyid Qutb, may Allah have mercy upon him. And Sayyid Qutb was merely considered a writer, he was not considered a mufassir (explainer of the Quran).”
The late Shaykh Muhammad Ibn Saalih al-’Uthaymin, one of the leading scholars of this century, was asked about the books of Sayyid Qutb, particularly Fi Thilalil-Quran (In the Shade of the Quran) and Ma’alim fit-Tariq (Milestones), wherein he replied:
“My statement – may Allah bless you – is that whoever is sincere to Allah, His Messenger, and his brother Muslims, then he should encourage the people to read the books of those who have preceded us, from the books of tafsir (explanation of the Quran) and other than (the books of) tafsir. These books contain more blessings, are more beneficial and are much better than the books of the later ones. As for the tafsir of Sayyid Qutb – may Allah have mercy upon him – then it contains great calamities, however we hope that Allah pardons him. It contains great calamities…”
Evidently, the senior Salafi scholars have clarified the overabundance of calamitous errors which are contained within Sayyid Qutb’s books. They have spoken about the subjects which have been mentioned in this book, and they have spoken about other areas of creed which Qutb fell into error in, which have not been mentioned in this book. Anyone who still insists on hanging on to certain personalities from amongst the Islamic “thinkers” such as Sayyid Qutb, Abu Alaa Maududi, and Hasan al-Banna, and refuses to reject the deviation of the contemporary groups and movements, has removed themselves from the methodology of Salafism, even if they attempt to ascribe themselves to it.
- abridged from the book, The ‘Wahhabi’ Myth
http://sinningslave.wordpress.com/2006/10/03/who-was-sayyid-qutb/
http://sinningslave.wordpress.com/2006/10/03/al-ikhwan-al-muslimun/